Τα ερωτήματα , οι ενδείξεις , οι θεωρίες, οι αποδείξεις (?), που εδώ και 2500 χρόνια κεντρίζουν την φαντασία και το ενδιαφέρον εκατομμυρίων ανθρώπων

 

Μέγας Αλέξανδρος: Καθηγητής αρχαιολογίας υποστηρίζει πως ο τάφος της μητέρας του βρίσκεται στον τύμβο του Κορινού

Πού στηρίζει το συμπέρασμα του 

A
A
• 

Εντυπώσεις και ερωτήματα έχουν προκαλέσει οι ισχυρισμοί του καθηγητή του τμήματος «Ελληνικών Σπουδών» της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Νις της Σερβίας, κ. Αθανάσιου Μπίντα, πως βρήκε τον τάφο της Ολυμπιάδας, της μητέρας του Μεγάλου  Αλεξάνδρου, στο εδώ και παραπάνω από έναν αιώνα ανασκαμμένο ταφικό μνημείο του Κορινού Πιερίας

Ο κ. Μπίντας στηρίζει τα συμπεράσματά του επικαλούμενος ιστορικές πηγές, κάποιες τρεις αρχαίες επιγραφές που έχουν βρεθεί στην περιοχή αλλά στα χαρακτηριστικά του τύμβου. Στοιχεία τα οποία μελέτησε και οδηγήθηκε, όπως υποστηρίζει, σε συγκεκριμένα προσωπικά συμπεράσματα τα οποία ο ίδιος θεωρεί ορθά. 

Πού στηρίζει το συμπέρασμά του

Συγκεκριμένα επικαλείται σημειώσεις του Αμερικανού καθηγητή Charles Edson, το βιβλίο του Έλληνα Αρχαιολόγου Γ. Οικονόμου για τις επιτύμβιες επιγραφές της Πιερίας οι οποίες «αναφέρονται στους Αιακίδες της Πιερίας που ήταν απόγονοι της Ολυμπιάδας τής συζύγου τού, Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας» αλλά και τα ανασκαφικά συμπεράσματα του αρχαιολόγου Ματθαίου Μπέσιου ο οποίος έχει πραγματοποιήσει ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή.

Το σκεπτικό της ταυτοποίησης του ταφικού μνημείου του Κορινού με τον τάφο της Ολυμπιάδας έχει παρουσιάσει μάλιστα ο καθηγητής τόσο σε ημερίδα όσο και σε βιβλίο. 

Επιχειρήματα

Μεταξύ των επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί ο κ. Μπίντας για να στηρίξει την άποψή του είναι η μοναδικότητα του τάφου, τα κτερίσματα που βρέθηκαν σε αυτόν από τον Γάλλο αρχαιολόγο Leon Heuzey, που τον ανέσκαψε τη δεκαετία του 1850, αλλά και το περιεχόμενο των επιγραφών οι οποίες αναφέρουν τα ονόματα της Ολυμπιάδας και της οικογένειάς της, των Αιακιδών. 

Υπέρ των συμπερασμάτων του κ. Μπίντα έχει ταχθεί η αρχαιολόγος κ. Λιάνα Σουβαλτζή, το όνομα της οποίας έχει ταυτιστεί με τις ανασκαφές στην όαση Σίουα της Αιγύπτου όπου επιμένει, εδώ και δεκαετίες, πως βρίσκεται ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ισχυρισμοί οι οποίοι ωστόσο έχουν απορριφθεί από την διεθνή αρχαιολογική κοινότητα.

Ποια ήταν η Ολυμπιάδα

Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, η Ολυμπιάδα (373 π.Χ. – 316 π.Χ.) ήταν Ελληνίδα πριγκίπισσα των Μολοσσών της Ηπείρου, κόρη του Βασιλιά Νεοπτολέμου B´, σύζυγος του Βασιλιά των Μακεδόνων Φιλίππου Β´ και μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου των Μακεδόνων.

Γεννήθηκε στη Αρχαία Πασσαρώνα το έτος 373 π.Χ., και μεγάλωσε στο Αρχαίο Όρραον.

Έζησε ως σύζυγος του Φιλίππου Β´ στην Πέλλα και στις Αιγές (σημερινή Βεργίνα).

Δολοφονήθηκε με λιθοβολισμό στην Πύδνα του Θερμαϊκού Κόλπου με εντολή του Κασσάνδρου (στρατηγού και επιμελητή του Μακεδονικού θρόνου) το έτος 316 π.Χ.

Η απροσδόκητη και θλιβερή αγγελία του θανάτου του γιου της Αλέξανδρου Γ´, το 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα, τη συνέτριψε. Δε θέλησε ποτέ να δεχτεί πως ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε από φυσιολογικό θάνατο και θρηνούσε ακόμα που μάθαινε ότι έμενε άταφος στη Βαβυλώνα επί δύο χρόνια, εξαιτίας των άγριων αγώνων διαδοχής των στρατηγών του. Η οργή της μεγάλωσε, όταν ο Μακεδονικός στρατός της Ασίας αναγόρευσε βασιλιά τον διανοητικά καθυστερημένο γιο του Φιλίππου – από τη Φίλινα – ως Φίλιππο Αρριδαίο, τον οποίο παντρεύτηκε η φιλόδοξη κόρη της Κυνάνης, Ανταία Ευρυδίκη, για να εξυπηρετήσει τους φιλόδοξους σκοπούς της. Ο νεογέννητος γιος του Μεγάλου Αλέξανδρου και της Ρωξάνης, Αλέξανδρος Δ’, αναγορεύτηκε συμβασιλιάς. Η αχαλίνωτη φιλοδοξία της Ευρυδίκης ανησυχούσε την Ολυμπιάδα, που φοβόταν για τη ζωή του εγγονού της. Έπεισε τη Ρωξάνη να καταφύγει στην Ήπειρο. Εκεί βρήκε προστασία και η κόρη του Φιλίππου Β´ και της Νικησίπολης, η Θεσσαλονίκη, για την οποία η Ολυμπιάδα έτρεφε αγάπη και στοργή, αφού την ανάθρεψε σαν δικό της παιδί, διότι είχε μείνει ορφανή είκοσι μόλις μέρες μετά τη γέννηση της. 

Ο θάνατος

Μετά τους εξοντωτικούς πολέμους των επιγόνων, ο Κάσσανδρος, υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Ολυμπιάδας, έγινε κυρίαρχος στρατηγός στη Μακεδονία και ο Φίλιππος Αρριδαίος με την Ανταία Ευρυδίκη συμμάχησαν μαζί του και τον ανακήρυξαν επιμελητή του Μακεδονικού θρόνου. Η Ολυμπιάδα, βλέποντας να κινδυνεύουν τα συμφέροντα του εγγονού της, Αλεξάνδρου Δ’, εγκαταλείπει την Ήπειρο και εκστρατεύει στη Μακεδονία. Σε σύγκρουση με τα στρατεύματα της Ευρυδίκης και του Αρριδαίου, οι τελευταίοι αιχμαλωτίζονται από τη γηραιά βασίλισσα και θανατώνονται άγρια. Ο Κάσσανδρος, απασχολημένος την εποχή εκείνη στην Αθήνα, κατευθύνεται εναντίον της Ολυμπιάδας, η οποία καταφεύγει στην οχυρωμένη παραθαλάσσια πόλη του Θερμαϊκού κόλπου Πύδνα, έχοντας μαζί της το μικρό Αλέξανδρο Δ´, τη Ρωξάνη, τη Θεσσαλονίκη και πολλούς πιστούς της. Μετά από επτάμηνη στενή πολιορκία και αφού η κατάσταση των πολιορκημένων έγινε αφόρητη (οι εγκλωβισμένοι αναγκάσθηκαν να σφάξουν και να φάνε έναν ελέφαντα δώρο του Μ.Αλεξάνδρου), η Ολυμπιάδα συνθηκολόγησε για να σώσει τον εγγονό της. Ο Κάσσανδρος, αθετώντας την υπόσχεσή του, έβαλε τους ανθρώπους του να τη σφάξουν – κατ’ άλλους κάλεσε όλους τους εξαγριωμένους συγγενείς των δολοφονηθέντων από την Ολυμπιάδα, να τη λιθοβολήσουν, «αφήνοντας άταφο το πτώμα της να σαπίσει.

https://www.in.gr/2021/07/15/culture/kathigitis-arxaiologias-ypostirizei-pos-tafos-tis-miteras-tou-mega-aleksandrou-vrisketai-ston-tymvo-tou-korinou/

Είναι σίγουρα δικά του 

Ο τάφος την πανοπλία και τα όπλα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, λύνει οριστικά το μυστήριο της Βεργίνας 

Το μεγάλο μυστικό των βασιλικών τάφων της Βεργίνας

Η θέση ταφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου παραμένει ένας από τους άλυτους γρίφους της Ιστορίας. Και ίσως να μην λυθεί ποτέ που θάφτηκε το σώμα του απόλυτου στρατηλάτη, αλλά πλέον είμαστε σχεδόν πεπεισμένοι ότι κατέχουμε προσωπικά αντικείμενα που εκείνος είχε χρησιμοποιήσ

Στις 8 Νοεμβρίου 1977 έρχεται στο φως το ταφικό μνημείο της Βεργίνας. Είναι η κορυφαία στιγμή της καριέρας (ίσως και της ζωής) του Μανώλη Ανδρόνικου. Του Έλληνα αρχαιολόγου που λίγο αργότερα θα διατυπώσει την άποψη ότι εκεί βρίσκεται ο τάφος του Φίλιππου Β’, του πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Η Βεργίνα, πέρα από κάθε αμφιβολία, αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες και σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του περασμενου αιώνα

Μέσα στη διάρκεια των χρόνων πολλοί ήταν εκείνοι που δοκίμασαν είτε να υποβαθμίσουν είτε να αναβαθμίσουν το περιεχόμενο που βρέθηκε εκεί, αλλά η επιστημονική σημασία της παραμένει αναλλοίωτη, ακόμη και μετά από σχετικά πρόσφατες νέες μελέτες, οι οποίες έρχονται να φέρουν ανατροπές αλλά και επιβεβαιώσεις των αρχικών θεωριών.

Νεότερη επιστημονική έρευνα που δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences και στην οποία συμμετείχαν παλαιοανθρωπολόγοι, με επικεφαλής τον καθηγητή Αντώνιο Μπαρτσιώκα, έρχεται να πει την ιστορία ελαφρώς διαφορετικά από ό,τι την είχαμε μάθει.

Η ανατροπή έχει να κάνει με τον ακριβή τόπο ταφής του Φιλίππου του Β’, που σύμφωνα με τον Ανδρόνικο ήταν ο Τάφος ΙΙ, ή όπως έμεινε γνωστός ο Τάφος του Φιλίππου. Η έρευνα των οστών αποδεικνύει ότι ο βασιλιάς της Μακεδονίας όντως είχε ταφεί στο μνημείο, αλλά στον Τάφο Ι. Εκεί όπου πιστοποιήθηκε ότι ένα οστό έφερε τραύμα αντίστοιχο με αυτό που επιβεβαιώνουν πολλοί ιστορικοί (μεταξύ των οποίων ο Πλούταρχος και ο Σενέκας) ότι είχε ο Φίλιππος, το οποίο προέκυψε από μάχη όταν χτυπήθηκε από δόρυ το 336 π.Χ, περίπου τρία χρόνια πριν τον θάνατό του.

Ουσιαστικά, δηλαδή, για πρώτη φορά –και μέσω αυτής της έρευνας- υπάρχει μια σαφής ταυτοποίηση, με την μόνη διαφορά ότι ο Μακεδόνας Βασιλιάς βρίσκεται στον Τάφο Ι και όχι στον Τάφο ΙΙ. Στον ίδιο χώρο με τα οστά (συμπεριλαμβανομένου κι εκείνου που έφερε το τραύμα μέσω του οποίου έγινε η ταυτοποίηση) βρέθηκε και άλλο σκελετικό υλικό, που συνάδει με μια νεαρή γυναίκα, αλλά και ένα νήπιο αγνώστου φύλου. Οι μελετητές θεωρούν ότι πρόκειται για την τελευταία σύζυγό του Κλεοπάτρα και το νεογέννητό τους, που δολοφόνησε η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδα. Γεγονός που ουσιαστικά ταυτίζει τα αρχαιολογικά με τα εργαστηριακά ευρήματα.

Αφού, λοιπόν, ο Φίλιππος ο Β’ είναι θαμμένος στον Τάφο Ι, ποιος βρίσκεται στον Τάφο ΙΙ. Και σε ποιον ανήκει η πανοπλία και τα υπόλοιπα αντικείμενα που ήρθαν στο φως; Για πολύ καιρό θεωρήθηκε ότι εκεί βρισκόταν ο πατέρας του Μεγαλέξανδρου εξαιτίας των καλαμίδων που είχαν διαφορετικό μέγεθος και «ταίριαζαν» στην ιστορία με την αναπηρία που άφησε στον Φίλιππο ο τραυματισμός στο πόδι.

Όμως ο καθηγητής Μπαρτσιώκας και οι συνεργάτες του πιστεύουν ότι οι περικνημίδες ανήκουν στην Ευρυδίκη, την σύζυγο του Φιλίππου Γ’ του Αριδαίου, η οποία έπαιρνε μέρος σε μάχες και είχε έναν τραυματισμό αντίστοιχο στο πόδι, άρα χρειαζόταν επίσης ανάλογη προστασία με διαφορετικού μεγέθους εξοπλισμό. Αυτό από μόνο του ίσως να μην έχει κάποια ιστορική σημασία, αλλά εφόσον είναι ακριβές, δίνει μια εντελώς διαφορετική υπόσταση στα υπόλοιπα ευρήματα.

Εφόσον τα στοιχεία είναι ακριβή, η πανοπλία στον Τάφο ΙΙ δεν είναι δυνατό να ανήκει στον Αριδαίο, ο οποίος ήταν ετεροθαλής αδελφός του Αλεξάνδρου, αλλά όντας πνευματικά ασταθής, δεν έλαβε μέρος σε καμία μάχη στα 6 χρόνια που κράτησε η βασιλεία του.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ερευνητές, η πανοπλία, η ασπίδα και τα όπλα στο μνημείο ΙΙ θα μπορούσαν να ανήκουν μόνο σε ένα πρόσωπο. Στον Μέγα Αλέξανδρο, του οποίο η «παρουσία» (έστω και μέσω των προσωπικών αντικειμένων του) σε συνδυασμό με την επιβεβαίωση της ταφής του Φιλίππου του Β, έρχεται να κάνει ακόμη πιο σημαντική την ιστορική αξία του ταφικού μνημείου της Βεργίνας.

 https://menshouse.gr/istories/121934/megas-alexandros-o-tafos-me-tin-panoplia-toy-lynei-oristika-to-mystirio-tis-verginas

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ WIKILEAKS 2007: «ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΤΕ ΜΕ ΤΟΝ… ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ»

ΠΡΕΣΠΕΣ 

         Η  ΕΚΠΤΩΣΗ  ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΚΑΙ Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ  ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Εδώ και 10 χρόνια οι Σκοπιανοί ήθελαν «Βόρεια Μακεδονία», γλώσσα και εθνικότητα

Ο Μεγας Αλέξανδρος στην Μαχη της Ισσου

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΠΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟ  ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ  ΚΑΙ ΑΠΑΤΡΙΔΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ , ΚΑΙ  ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΤΡΟΦΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ  ΤΩΝ  ΥΠΟ ΔΙΑΛΥΣΗ ΚΟΜΜΑΤΙΔΙΩΝ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ  ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ.

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΕΣ  ΤΟ 1946-49 ,ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΟΝΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ...........ΔΕΝ ΧΑΛΑΛΙΖΩ ΟΥΤΕ ΤΟ ΣΑΛΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.....

Η Μακεδονία μας!!

Η  Μακεδονία οπως την βλεπουν οι ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ

Οι συντελεστές: Ο Πατριωτης ΖΑΕΦ Και ο Προδότης ΤΣΙΠΡΑΣ

ΜΕΡΟΣ 1ο

Τα πήραν όλα και με το παραπάνω από τον Κοτζιά - Τι αποκαλύπτει το εμπιστευτικό έγγραφο της αμερικάνικης πρεσβείας στα Σκόπια το 2008 - Η ενεργή εμπλοκή των ΗΠΑ και η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Αθήνας

Η κυβέρνηση Τσίπρα παραχώρησε στη FYROM όλα όσα ήθελαν οι Σκοπιανοί για τη γλώσσα, την ταυτότητα και το όνομα της χώρας τους, όπως αποκαλύπτεται από έγγραφο της αμερικάνικης πρεσβείας στα Σκόπια με ημερομηνία 29 Ιουλίου 2008.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, όπως πλέον καθίσταται σαφές, όχι μόνο «δεν ταπεινώνει τους γείτονες», σύμφωνα με τη φρασεολογία του Αλέξη Τσίπρα, αλλά απογυμνώνει τους χειρισμούς και την επιχειρηματολογία της ελληνικής κυβέρνησης ότι πρόκειται για μια ισομερή συμφωνία που διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα. 

Λίγες ημέρες μετά τη δήλωση του υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Γουές Μίτσελ ότι «η αμερικανική διπλωματία διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στην επίλυση της διαφοράς Ελλάδας - Μακεδονίας για το ονοματολογικό», το ντοκουμέντο που δημοσιεύει σήμερα το «ΘΕΜΑ» επιβεβαιώνει όσους είχαν υπόνοιες ότι μετά την ενεργή εμπλοκή της Ουάσινγκτον η ελληνική κυβέρνηση σύρθηκε σε μια συμφωνία η οποία ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις των Σκοπιανών.

Σε τηλεγράφημα με τίτλο «Τι θέλουν οι Μακεδόνες για να λύσουν τη διαφορά της ονομασίας» και ημερομηνία 29 Ιουλίου 2008, η τότε πρέσβειρα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στα Σκόπια Τζίλιαν Μιλοβάνοβιτς περιγράφει κωδικοποιημένες τις επιδιώξεις των Σκοπιανών και μεταφέρει στους συναδέλφους της στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ το περιεχόμενο των συζητήσεων που είχε με τους Νίκολα Γκρουέφσκι και Μπράνκο Τσερβενκόφσκι, τότε πρωθυπουργό και πρόεδρο της FYROM.

«Η πρεσβεία στα Σκόπια εκτιμά ότι σχετικά με το περιεχόμενο μιας συμφωνίας που ανοίγει τον δρόμο για ένταξη στο ΝΑΤΟ και έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. η μακεδονική κυβέρνηση θα δεχόταν τελικά τους ακόλουθους όρους:

-Ονομα: Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας (σ.σ.: το αγγλικό κείμενο αναφέρει τη γειτονική χώρα ως «Northern» ή εναλλακτικά «North Macedonia»).

-Πεδίο εφαρμογής: Σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς αλλά και διμερώς από οποιαδήποτε χώρα δεν θέλει να χρησιμοποιεί τη συνταγματική ονομασία. Η Μακεδονία θα χρησιμοποιεί το συνταγματικό της όνομα όταν αναφέρεται στον εαυτό της, σε διαβατήρια, ετικέτες προϊόντων, μέσα ενημέρωσης κ.λπ.

-Ταυτότητα: Η γλώσσα και η εθνικότητα θα μπορούσαν να ονομάζονται “μακεδονική”, κάτι που θα έπρεπε να γίνει με σιωπηρούς χειρισμούς, ίσως ως ένα συμπληρωματικό παράρτημα στο UNSCR, ή σε κάποιο εσωτερικό έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών που δεν θα χρειάζεται ελληνική έγκριση. Εν κατακλείδι, η Μακεδονία χρειάζεται διαβεβαίωση ότι η γλώσσα και η εθνικότητά τους θα συνέχιζαν να ονομάζονται μακεδονική και όχι βορειομακεδονική».

Tο εμπιστευτικό έγγραφο της Αμερικανίδας πρέσβειρας στα Σκόπια Τζίλιαν Μιλοβάνοβιτς, στις 29 Ιουλίου 2008:

Τότε σκόνταψαν στο δίδυμο Καραμανλής – Ντόρα 
Αυτά ανέφερε πριν από δέκα χρόνια η τότε πρέσβειρα των ΗΠΑ στη FYROM μεταφέροντας τις κόκκινες γραμμές της πολιτικής ηγεσίας των Σκοπίων προκειμένου να συναινέσουν στη διευθέτηση του ζητήματος της ονομασίας… Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο του 2008, η ελληνική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή και υπουργό Εξωτερικών την Ντόρα Μπακογιάννη είχε θέσει βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, κινούμενη εντός της εθνικά αποδεκτής γραμμής που είχε τηρηθεί μέχρι τη Συμφωνία των Πρεσπών. 

Οι Αμερικανοί ωστόσο θεωρούσαν ότι μπορούσαν να επιτύχουν άρση του αδιεξόδου πιέζοντας την ελληνική πλευρά. Και γι’ αυτό η Τζίλιαν Μιλοβάνοβιτς από κοινού με τον τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Ντάνιελ Σπέκχαρντ έκαναν συνεχείς συναντήσεις και άτυπες επαφές με τις πολιτικές ηγεσίες των δύο χωρών. Οπως προκύπτει από τα ιστορικά γεγονότα, η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν δέχτηκε να συνθηκολογήσει.

Δέκα χρόνια μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου και μετά το προφητικό τηλεγράφημα Μιλοβάνοβιτς, η ελληνική κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όχι μόνο διολίσθησε στις θέσεις των Σκοπιανών, αλλά έχει και το πολιτικό θράσος να παρουσιάζει τη Συμφωνία των Πρεσπών ως δήθεν διπλωματική νίκη της Αθήνας...

Η άνευ όρων παράδοση των «χρήσιμων αριστερών» 

Τι προβλέπει η συμφωνία για τη Βόρεια Μακεδονία που συνομολόγησαν ο Νίκος Κοτζιάς και ο Νικολά Ντιμιτρόφ μετά την ενεργή διαμεσολάβηση της Ουάσινγκτον και κυρίως του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ από κοινού με τον επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας στα Σκόπια Τζες Μπέιλι;

«1. Το επίσημο όνομα θα είναι ‘‘Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας’’, το οποίο θα είναι το συνταγματικό όνομα και θα χρησιμοποιείται erga omnes, όπως προβλέπεται στη συμφωνία. Το σύντομο όνομα θα είναι ‘‘Βόρεια Μακεδονία’’.

2. Η ιθαγένεια θα είναι μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, όπως θα εγγράφεται σε όλα τα ταξιδιωτικά έγγραφα.

3. Η επίσημη γλώσσα θα είναι η ‘‘μακεδονική γλώσσα’’ όπως αναγνωρίστηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977 και περιγράφεται στο άρθρο 7 (3) και (4) της παρούσας συμφωνίας».

Είναι ανατριχιαστικές οι ομοιότητες της τελικής συμφωνίας που υπεγράφη στις Πρέσπες στα 17 Ιουλίου με τις θέσεις που αποτελούσαν κόκκινες γραμμές για τους Σκοπιανούς εδώ και μία δεκαετία, όπως περιγράφονταν στο τηλεγράφημα της πρέσβειρας των ΗΠΑ Μιλοβάνοβιτς από τις 29 Ιουλίου του 2008.

Αποκαλύπτεται πως ό,τι ήθελαν οι Σκοπιανοί το κέρδισαν. Είτε στο θέμα του ονόματος, αλλά κυρίως στο ζήτημα της γλώσσας και της ταυτότητας που η ελληνική πλευρά πείστηκε να αναγνωρίσει ως μακεδονική. Και ενώ το 2008 ο ιέραξ Νίκολα Γκρουέφσκι δεχόταν τη σιωπηρή, υπόγεια αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας και εθνικότητας ως παράρτημα ενός εσωτερικού εγγράφου του ΟΗΕ που δεν θα χρειαζόταν ελληνική έγκριση, φτάσαμε στο 2018 που ο Νίκος Κοτζιάς και ο Αλέξης Τσίπρας αναγνώρισαν επίσημα την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας ικανοποιώντας και τους πιο σκληρούς Σκοπιανούς εθνικιστές.

Ο Μπράνκο Τσερβενκόφσκι, τότε πρόεδρος της ΠΓΔΜ, έλεγε στην πρέσβειρα των ΗΠΑ το 2008 ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται να υπογράψει επισήμως ότι αποδέχεται την αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας και εθνικότητας για να δεχτεί να επικυρώσει την υιοθέτηση της ονομασίας «Βόρεια Μακεδονία». Τελικά, το 2018, με τη Συμφωνία των Πρεσπών η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζει κάτι πολύ περισσότερο από το δικαίωμα των γειτόνων -κατά την άποψη του Αλέξη Τσίπρα- να αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες. Βάζει την υπογραφή της σε νομικά δεσμευτικό κείμενο ότι η εθνικότητα των Σκοπιανών είναι μακεδονική και η γλώσσα τους επίσης μακεδονική.

Το ντοκουμέντο αποκαλύπτει την επώδυνη διολίσθηση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα με την οποία προφανώς ζημιώνονται τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Ολη αυτή η δήθεν προσπάθεια που ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς έκαναν επί μήνες, όπου παρίσταναν ότι διαπραγματεύονται σκληρά με τους γείτονες, ήταν ένα προκάλυμμα για να δεχτούν θέσεις που για τους Σκοπιανούς αποτελούσαν κόκκινη γραμμή ήδη από το 2008, όμως η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν τις αποδεχόταν!

Και ενώ κατηγορούν ως πατριδοκάπηλους όσους απορρίπτουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποδεικνύεται ότι συνθηκολόγησαν αφού μόνο ως εθνική υποχώρηση μπορεί να αξιολογηθεί μια συμφωνία που υπογράφεται στο πλαίσιο των προϋποθέσεων που είχαν θέσει οι Σκοπιανοί εδώ και μία δεκαετία για να διευθετηθεί το ζήτημα του ονόματος.

Δεν μπορεί να μην επισημανθεί και η περιφρόνηση -ή έστω αδιαφορία- που επέδειξαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών για τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων. Αν μη τι άλλο, είναι αδύνατον να ταυτίζονται τα εθνικά συμφέροντα με τις κόκκινες γραμμές των Σκοπιανών.

Ταυτόχρονα, αποκαλύπτονται οι συστηματικοί χειρισμοί των Ηνωμένων Πολιτειών που μεθόδευσαν την επίτευξη συμφωνίας επί μία δεκαετία, την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας με τον Νίκο Κοτζιά δέχτηκαν να ευθυγραμμιστούν με την Ουάσινγκτον, επιδιώκοντας απλώς να γίνουν αποδεκτοί ως η πρώτη αριστερή και παράλληλα αμερικανόφιλη κυβέρνηση στην Ελλάδα. Δεν είναι λίγο πράγμα να στηρίζεσαι στον θείο Σαμ για να επιβιώσεις πολιτικά ή έστω να ελπίζεις ότι θα ενισχυθείς από το κατεστημένο της Ουάσινγκτον για να επανέλθεις στην εξουσία έπειτα από μια πιθανή εκλογική ήττα... Αν μη τι άλλο, το να έχεις δώσει έμπρακτα διαπιστευτήρια υπέρ των αμερικανικών θέσεων και μάλιστα σε ένα θέμα για το οποίο η διοίκηση των ΗΠΑ εργάζεται συστηματικά επί μία δεκαετία, αφιονίζοντας τη ρωσική πλευρά που διαβλέπει προσπάθεια αλλαγής των γεωστρατηγικών ισορροπιών στα Βαλκάνια με την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, είναι κάτι για το οποίο ευλόγως μπορείς να αναμένεις ανταλλάγματα.

Ερωτήματα βαρύνουσας σημασίας

Το έγγραφο της πρεσβείας των ΗΠΑ στα Σκόπια από το 2008 προδιαγράφει μια πορεία που δεν ακολούθησε καμία ελληνική κυβέρνηση, ούτε καν ο συνεργάσιμος προς τους Αμερικανούς Γιώργος Παπανδρέου, μέχρι σήμερα, όπου βρέθηκαν οι «χρήσιμοι αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ. Από το κείμενο του τηλεγραφήματος προκύπτουν μια σειρά από ζητήματα βαρύνουσας σημασίας. Αποκαλύπτεται, μεταξύ άλλων, ότι:

■ Το όνομα που ικανοποιεί τις απαιτήσεις των Σκοπιανών είναι το Βόρεια Μακεδονία (με το Βόρεια με ή χωρίς παρενθέσεις).

■ Οι γείτονες δεν δέχονταν οποιαδήποτε αλλαγή σχετικά με την εθνικότητα και τη γλώσσα τους, αξιώνοντας τη διατήρηση του όρου «μακεδονική».

■ Αναζητούσαν τρόπους διαχείρισης της επισημοποίησης της μακεδονικής γλώσσας μέσω γραπτής επιβεβαίωσης από τον ΟΗΕ.

Με βάση όσα αναφέρονται στο τηλεγράφημα της πρέσβειρας των ΗΠΑ στα Σκόπια, προκύπτει ότι καμία ελληνική κυβέρνηση το 1977 ή άλλοτε δεν είχε αναγνωρίσει μακεδονική γλώσσα στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Γι’ αυτό άλλωστε οι Σκοπιανοί εισηγούνταν να περάσει ο χαρακτηρισμός της γλώσσας τους ως μακεδονικής σε νέο κείμενο του ΟΗΕ που δεν θα απαιτούσε ελληνική έγκριση...

Αν, όπως αποκαλύπτεται από το αμερικανικό έγγραφο, οι βασικές θέσεις της γείτονος ως προς το όνομα, την εθνικότητα και τη γλώσσα παρέμειναν ακριβώς οι ίδιες, πού ακριβώς υποχώρησε ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ; Πολύ περισσότερο που οι θέσεις των Σκοπιανών του 2008, που επικυρώθηκαν με τη σύμφωνη γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ δέκα χρόνια αργότερα, είχαν διατυπωθεί από τον εθνικιστή Νίκολα Γκρουέφσκι. Παραδόξως, όλες οι αξιώσεις των σκληρών Σκοπιανών -που περιγράφονταν στις τρεις κόκκινες γραμμές- πέρασαν με πρωθυπουργό τον ήπιο σοσιαλιστή Ζόραν Ζάεφ, που βρήκε πρόθυμους συνομιλητές στην ελληνική πλευρά...
Με τα δεδομένα που προκύπτουν από το ρεπορτάζ, ουδείς δικαιούται να απορεί γιατί ο υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Νίκολα Ντιμιτρόφ δήλωσε «Μακεδόνας» την Τετάρτη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προσθέτοντας ότι όταν η Συμφωνία των Πρεσπών τεθεί σε ισχύ «θα είμαστε Μακεδόνες που θα μιλάμε τη μακεδονική γλώσσα»...

                                 ΜΕΡΟΣ  2ο

                ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ  Ο  ΗΓΕΤΗΣ

Ο ΣΚΟΠΕΛΟΣ ΠΟΥ ΛΕΓΟΤΑΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ!!!!!!!!!!!!  Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗς ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ  ΜΕ ΤΗΝ FYROM.   ΗΤΑΝ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΣΤΟΥς ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ. ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΗ........  ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟΝ "ΣΚΟΤΩΣΑΝ"

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ WIKILEAKS 2007: «ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΤΕ ΜΕ ΤΟΝ… ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ»

Πραγματικά είναι το λιγότερο συγκλονιστική η αποκάλυψη απορρήτων εγγράφων της αμερικανικής πρεσβείας που αναφέρουν ότι πρέπει να απαλειφτεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την λύση του Σκοπιανού. που ήταν τότε, (2007), ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

«Όπως προκύπτει από απόρρητα τηλεγραφήματα της Αμερικανικής Πρεσβείας που έχει δημοσιοποιήσει το Wikileaks οι Αμερικανοί ήθελαν να επηρεάσουν την διαδοχή του Μακαριστού Χριστόδουλου διότι ήξεραν ότι ο ίδιος δεν θα επέτρεπε ποτέ να υπάρξει μια συμφωνία τύπου… Πρεσπών και δεν ήθελαν στην θέση του να βρεθεί κάποιος παρόμοιας εθνικής ιδεολογίας.

Σε αμερικανικό εμπιστευτικό τηλεγράφημα στις 23-10-2007, που υπογράφει ο τότε Επιτετραμένος της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα Thomas M. Countryman, περιγράφονται οι αμερικανικές ανησυχίες για τη διαδοχή του Χριστόδουλου, που ετοιμαζόταν τότε να επιστρέψει από το Memorial Hospital των ΗΠΑ χωρίς να έχει γίνει μεταμόσχευση…

Η Αμερικανική Πρεσβεία περιμένει ότι μέσα σε έξι το πολύ μήνες θα έχει πεθάνει και ανοίγοντας εκ των πραγμάτων το ζήτημα διαδοχής σημειώνει, ότι η διαδοχή Χριστοδούλου κυρίως θα επηρεάσει το Σκοπιανό:
«Η διαδικασία επιλογής ενός διαδόχου κατά πάσα πιθανότητα θα επηρεάσει την συζήτηση θεμάτων πολιτικής, και κυρίως το Μακεδονικό ζήτημα του ονόματος»!

Υπάρχει όμως και συνέχεια: Σύμφωνα με άλλο εμπιστευτικό αμερικανικό τηλεγράφημα με ημερομηνία 26 Οκτωβρίου 2007 (ημέρα διπλών εορτασμών απελευθέρωσης Θεσσαλονίκης και Αγίου Δημητρίου…) ο Thomas M. Countryman αποκαλύπτει ότι οι Αμερικανοί επιδίωκαν από τότε το απίθανο όνειρο να υπάρξουν Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) ανάμεσα σε Ελλάδα και Σκόπια, ακόμη και πριν την Συμφωνία του Ονόματος
«…θα θέλαμε να δούμε και τις δύο πλευρές να συμμετέχουν σε σοβαρή συζήτηση των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, ακόμη και πριν από τη συμφωνία για το όνομα»!

Pronews
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

http://greeknation.blogspot.com/2018/09/wikileaks-2007.html

Κυριακή, 16 Σεπτεμβρίου 2018

Αποκάλυψη των Wikileaks: Πως οι ΗΠΑ ήθελαν να επηρεάσουν την διαδοχή του Χριστόδουλου για να περάσουν μια συμφωνία τύπου… Πρεσπών!

Μια άγνωστη πτυχή της υπόθεσης των διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια για το θέμα της ονομασίας του κρατιδίου, σε σχέση με τον ρόλο που έπαιξε στην υπόθεση αυτή ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, φέρνουν στο φως της δημοσιότητας τα Wikileaks.
Όπως προκύπτει από απόρρητα τηλεγραφήματα της Αμερικανικής Πρεσβείας που έχει δημοσιοποιήσει το Wikileaks οι Αμερικανοί ήθελαν να επηρεάσουν την διαδοχή του Μακαριστού Χριστόδουλου διότι ήξεραν ότι ο ίδιος δεν θα επέτρεπε ποτέ να υπάρξει μια συμφωνία τύπου… Πρεσπών και δεν ήθελαν στην θέση του να βρεθεί κάποιος παρόμοιας εθνικής ιδεολογίας.
Σε αμερικανικό εμπιστευτικό τηλεγράφημα στις 23-10-2007, το οποίο υπογράφει ο τότε Επιτετραμένος της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα Thomas M. Countryman, περιγράφονται οι αμερικανικές ανησυχίες για τη διαδοχή του Χριστόδουλου, που ετοιμαζόταν τότε να επιστρέψει από το Memorial Hospital των ΗΠΑ χωρίς να έχει γίνει μεταμόσχευση…
Η Αμερικανική Πρεσβεία περιμένει ότι μέσα σε έξι το πολύ μήνες θα έχει πεθάνει και ανοίγοντας εκ των πραγμάτων το ζήτημα διαδοχής σημειώνει, ότι η διαδοχή Χριστοδούλου κυρίως θα επηρεάσει το Σκοπιανό:
«Η διαδικασία επιλογής ενός διαδόχου κατά πάσα πιθανότητα θα επηρεάσει την συζήτηση θεμάτων πολιτικής, και κυρίως το Μακεδονικό ζήτημα του ονόματος»!
Υπάρχει όμως και συνέχεια: Σύμφωνα με άλλο εμπιστευτικό αμερικανικό τηλεγράφημα με ημερομηνία 26 Οκτωβρίου 2007 (ημέρα διπλών εορτασμών απελευθέρωσης Θεσσαλονίκης και Αγίου Δημητρίου…) ο Thomas M. Countryman αποκαλύπτει ότι οι Αμερικανοί επιδίωκαν από τότε το απίθανο όνειρο να υπάρξουν Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) ανάμεσα σε Ελλάδα και Σκόπια, ακόμη και πριν την Συμφωνία του Ονόματος:
«…θα θέλαμε να δούμε και τις δύο πλευρές να συμμετέχουν σε σοβαρή συζήτηση των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, ακόμη και πριν από τη συμφωνία για το όνομα»!

Αρκεί να θα θυμήσουμε ότι αυτή η αμερικανική επιθυμία έγινε πραγματικότητα το 2015 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το 2015, δια του ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά!
Όπως γίνεται κατανοητό τα τηλεγραφήματα αυτά δεν γράφονται για να μουτζουρώνουν το χαρτί. Οι λέξεις που περιέχουν έχουν βαρύνουσα σημασία και μελλοντική ισχύ διότι αποτελούν την θέληση της Υπερδύναμης.
Ως γνωστόν η θέληση είναι η δύναμη που κινεί το Σύμπαν. Όλα με θέληση και πρόθεση γίνονται.
Στο ίδιο τηλεγράφημα αναφέρεται επίσης ότι ο άτυπος «Πρέσβης» των Σκοπίων στην Ελλάδα Blagoj Handziski, δήλωσε στις 24-10-2007 στους Αμερικανούς στην Αθήνα, ότι ήταν πεπεισμένος πλέον πως η Ελλάδα του Κώστα Καραμανλή θα ασκούσε Βέτο στην εισδοχή του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ, κατά την προσεχή Σύνοδο Κορυφής στο Βουκουρέστι (τότε που η Παγκόσμια Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα έκανε την πρώτη νέα μεγάλη Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας στο «Αλεξάνδρειο – Παλαί ντε Σπορ»), ενώ συμβούλευε τους Αμερικάνους να ελιχθούν κατάλληλα ανάμεσα στους υποψηφίους διαδόχους του τότε ασθενούς Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο οποίος θα έκανε – όπως τονίζεται στο τηλεγράφημα – εκστρατεία για τα εθνικά θέματα!
Συνεπώς οι ΗΠΑ ήθελαν να επηρεάσουν την διαδοχή Χριστόδουλου, ώστε να μην βρεθεί άλλος Αρχιεπίσκοπος που να δημιουργήσει εμπόδια στο Σκοπιανό.
Επί Μακαριστού λοιπόν δεν μπορούσε να περάσει κανένα επικίνδυνο σχέδιο κατά του Ελληνισμού όπως ακριβώς γίνονταν και στην Κύπρο επί προεδρίας του αείμνηστου Τάσου Παπαδόπουλου.
Γίνεται επίσης κατανοητό ότι ο πρόωρος θάνατος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στις 28-1-2008, διευκόλυνε τα σχέδια των δυτικών.
ΠΗΓΗ: vimaorthodoxias.gr 

http://greeknation.blogspot.com/2018/09/wikileaks_16.html

ΤΑ  ΑΠΟΝΕΡΑ  ΤΟΥ ΒΟΘΡΟΥ  ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ΚΑΙ  ΟΙ ΜΗΔΙΣΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΡΙΨΑΣΠΙΔΕΣ ΠΟΛΙΤΚΟΙ  ΤΗς ΠΛΑΚΑΣ , ΑΛΛΆ ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ
ΣΠΥΡΟΣ ΔΑΝΕΛΛΗΣ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΛΕΝΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΚΚΑΛΗΣ
ΚΩΣΤΑΣ  ΖΟΥΡΑΡΙΣ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΠΥΡΟΣ ΛΥΚΟΥΔΗΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ  ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΥΡΩΤΑΣ 

ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ

ΑΠΑΝΤΕΣ ΘΛΙΒΕΡΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ ΠΟΤΕ..
ΕΙΘΕ ΝΑ ΧΑΘΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ....ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ ΣΑΝ ΚΕΡΙΑ ΠΟΥ ΛΙΩΝΙΟΥΝ

ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΡΑΨΩ ,,,,,,Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΙΔΙΑ...................

ΤΑ  ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Ντοκουμέντα για τον  ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ  ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ

 

Οι στρατοί των Επιγόνων του Μ. Αλεξάνδρου: Από την Ιταλία έως τη Βακτρία

Η εποχή των Επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποτελεί, εν γένει, μια περίοδο παρακμής σε κάθε έκφανση του Ελληνισμού, χωρίς η στρατιωτική τακτική να αποτελεί εξαίρεση. Μετά την κορύφωση της περιόδου του μεγάλου Έλληνα Μακεδόνα βασιλιά και των άμεσων Διαδόχων του, που ακολούθησαν τα νάματά του, ακολούθησε μια ιδιαίτερα σημαντική πτώση όσον αφορά την συνεργασία των όπλων.

Στον στρατό του Αλεξάνδρου και των Διαδόχων καταλυτικό ρόλο στη μάχη διαδραμάτιζε το ιππικό αποτελώντας, συνήθως, το όργανο κρίσης του αγώνα με μια δραματική, τελική επέλαση κατά του κέντρου βάρους της αντίπαλης παράταξης. Η φάλαγγα των σαρισσοφόρων είχε ως βασικό ρόλο την αγκίστρωση περισσότερο του αντιπάλου κέντρου παρά τη διάσπασή του.

Σε όλες σχεδόν τις μάχες του Αλεξάνδρου ο κανόνας αυτός εφαρμόστηκε με μόνη εξαίρεση την μάχη κατά του Πόρου λόγω των ινδικών πολεμικών ελεφάντων.

Σύνταγμα σαρισσοφόρων με μέτωπο 16 και βάθος 16 ανδρών.

Σταδιακά όμως τα πράγματα άλλαξαν και το πεζικό αποτέλεσε το κύριο όπλο κρίσης του αγώνα. Ας δούμε συνοπτικά τους στρατούς της εποχής.

Σπάρτη

Η Σπάρτη στους αλεξανδρινούς και στους ελληνιστικούς χρόνους, είχε εκπέσει της παλαιάς ηγεμονικής της θέσης. Η ένδεια είχε πλήξει τη δωρική πόλη σε κάθε επίπεδο, φυσικά και στο στρατιωτικό.

Οι Σπαρτιάτες, λόγω και της απομόνωσης τους από τα ελληνικά πράγματα, από την εποχή του Αλεξάνδρου και για τα επόμενα σχεδόν 50 έτη, δεν θεώρησαν σκόπιμο να μεταβάλουν τον παραδοσιακό τρόπο του μάχεσθαι, ο οποίος τόσες νίκες τους είχε άλλωστε χαρίσει.

Έως τις μεταρρυθμίσεις του Κλεομένη, το 224 π.Χ. οι Σπαρτιάτες εξακολουθούσαν να πολεμούν ως οπλίτες, υποστηριζόμενοι από πελταστές, ψιλούς και ιππείς. Ο Κλεομένης, όμως αποφάσισε να εξοπλίσει τον σπαρτιατικό στρατό, στα μακεδονικά πρότυπα.

Έτσι οι οπλιτική φάλαγγα αντικαταστάθηκε από φάλαγγα σαρισσοφόρων, οι πελταστές από θυρεοφόρους (πελταστές εξοπλισμένους με δόρυ, ακόντια και σχήματος οβάλ ασπίδα που ονομάζονταν θυρεός, από όπου πήραν και το όνομά τους, που μπορούσαν να μάχονται σε σχηματισμό φάλαγγας ως βαρύ πεζικό και σε χαλαρή τάξη ως επίλεκτοι πελταστές) και το ιππικό από ταραντινούς (σώματα ελαφρού ιππικού εξοπλισμένα με ακόντια και ασπίδα που συγκροτήθηκαν για πρώτη φορά στην Τάραντα της Κάτω Ιταλίας) ελαφρούς ιππείς και ασπιδοφόρους βαριούς ιππείς οπλισμένους με ακόντια και σπαθιά.

Επίλεκτος θυρεοφόρος πελταστής με την χαρακτηριστική ασπίδα.

Ο νέος στρατός του Κλεομένη είχε πολλές επιτυχίες στον πόλεμο της Σπάρτης κατά της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Ηττήθηκε όμως και καταστράφηκε από τον ενωμένο αχαϊκό και μακεδονικό στρατό, υπό τον Άρατο και Αντίγονο Δώσωνα, στην μάχη της Σελλασίας το 222 π.Χ.

Ο σπαρτιατικός στρατός όμως αναγεννήθηκε από τους τυράννους Νάβη και Μαχανίδα. Και τώρα αποτελείτο από σαρισσοφόρους πεζούς, θυρεοφόρους, ψιλούς και ιππείς. Ο Μαχανίδας όμως ενέταξε στον στρατό του και πολλούς καταπέλτες, τους οποίους χρησιμοποίησε ως «πεδινό πυροβολικό» στη μάχη της Μαντινείας το 207 π.Χ. χωρίς όμως ευτυχή για αυτόν αποτελέσματα.

Αχαϊκής Συμπολιτείας

Ο στρατός της Αχαϊκής Συμπολιτείας αποτελείτο αρχικώς από τμήματα οπλιτών, συμβατικού ιππικού, πελταστών και ψιλών. Περί το 275 π.Χ. όμως ο στρατός αναδιοργανώθηκε σε νέες βάσεις. Οι Αχαιοί πολίτες παρέδωσαν τις οπλιτικές τους εξαρτήσεις και επανεξοπλίστηκαν ως θυρεοφόροι, με θυρεό, μακρύ δόρυ, ακόντια και σπαθί.

Οι επίλεκτοι έφεραν και θώρακες. Το ιππικό, ελαφρύ και βαρύ, εξοπλίστηκε με ακόντια και ασπίδα. Έτσι συγκροτημένος ο στρατός της Συμπολιτείας, υπό τον Άρατο, υπέστη σειρά ηττών από τον Κλεομένη της Σπάρτης. Το 207 π.Χ. στρατηγός της Συμπολιτείας ανέλαβε ο Φιλοποίμην. Αυτός αναδιοργάνωσε εκ νέου τον στρατό εξοπλίζοντας τον όγκο του πεζικού με σάρισσες.

Το βαρύ ιππικό επίσης εγκατέλειψε τις ασπίδες και τα ακόντια και εφοδιάστηκε με μακριά λόγχη (ξυστόν), αλλάζοντας ταυτοχρόνως και τον ρόλο του, από ιππικό μάχης σε ιππικό κρούσης. Το ελαφρύ ιππικό ήταν ταραντινικού τύπου. Έτσι συγκροτημένος ο στρατός της συμπολιτείας πολέμησε κατά των Σπαρτιατών τυράννων Μαχανίδα και Νάβη και κατά των Ρωμαίων.

Αναπαράσταση ταραντινού ελαφρού ιππέα.

Το 148 π.Χ. ο στρατός των Αχαιών διαλύθηκε από τους Ρωμαίους στα Σκάρφια της Φθιώτιδας και ο διοικητής του Κριτόλαος έπεσε στη μάχη. Οι Ρωμαίοι συνέχισαν την προέλαση τους και το 146 π.Χ. βρέθηκαν έξω από την Κόρινθο. Εκεί στην τοποθεσία Λευκόπετρα δόθηκε η ύστατη μάχη μεταξύ 14.000 Ελλήνων, υπό τον Δίαιο και 25.000 Ρωμαίων και Ελλήνων συμμάχων τους (δυστυχώς ούτε την ύστατη ώρα οι Έλληνες κατόρθωσαν να ενωθούν).

Οι Έλληνες πολέμησαν με αφάνταστο ηρωισμό. Οι Αχαιοί σαρισσοφόροι ιδιαιτέρως τσάκισαν τους λεγεωνάριους. Η μάχη όμως κρίθηκε όταν οι 2.500 Ρωμαίοι ιππείς νίκησαν τους μόλις 500 Έλληνες. Κατόπιν οι Ρωμαίοι πλαγιοκόπησαν τη φάλαγγα και τελικά τη συνέτριψαν. Ο Δίαιος, δεν άντεξε την συντριβή και την επερχόμενη σκλαβιά και αυτοκτόνησε. Η ελευθερία της Ελλάδας καταλύθηκε.

Αργυράσπιδες σαρισσοφόροι.

Αιτωλικής Συμπολιτείας

Ο στρατός της Αιτωλικής Συμπολιτείας ήταν ο ελαφρότερος ίσως ελληνικός στρατός όλων των εποχών. Και στους κλασικούς ακόμα χρόνους οι Αιτωλοί παρέτασσαν ελάχιστους οπλίτες. Ο κύριος όγκος του πεζικού τους αποτελείτο από γηγενείς πελταστές και ψιλούς.

Το δε ιππικό τους ήταν αποκλειστικά ελαφρύ. Σε όλη τη διάρκεια του 3ου αιώνα π.Χ. οι Αιτωλοί ήταν αιτία προβλημάτων. Συνεχώς βρίσκονταν σε πόλεμο, είτε με τους Μακεδόνες, είτε με τους Αχαιούς.

Από τηn στιγμή δε που οι Ρωμαίοι άρχισαν να αναμειγνύονται ενεργά στα ελληνικά πράγματα, οι Αιτωλοί ήταν οι μόνιμοι σχεδόν σύμμαχοί τους. Το βαρύτερο πεζικό των Αιτωλών στην περίοδο αυτή ήταν οι γηγενείς ή μισθοφόροι θυρεοφόροι πελταστές.

Το ιππικό τους ήταν ταραντινικού τύπου και το λοιπό πεζικό αποτελείτο από τμήματα ψιλών ακοντιστών και σφενδονητών.

Οι Αιτωλοί συμπολέμησαν με τους Ρωμαίους στις μάχες των Κυνός Κεφαλών και της Πύδνας, εναντίον των Μακεδόνων και πήραν μέρος στον πόλεμο της Ρώμης κατά των Αχαιών. Υπηρέτησαν επίσης σε μεγάλους αριθμούς ως μισθοφόροι, κυρίως στον πτολεμαϊκό στρατό.

Μακεδονικός των Αντιγονιδών

Ο μακεδονικός στρατός της περιόδου των Αντιγονιδών (277 – 167 π.Χ.) αποτελούσε απλώς την ανάμνηση του πανίσχυρου στρατού του Φιλίππου Β’ και του Αλεξάνδρου. Οι συνεχείς πόλεμοι είχαν εξαντλήσει το ανθρώπινο δυναμικό και τις οικονομικές δυνατότητες του μακεδονικού βασιλείου.

Όταν ο Αντίγονος Γονατάς ανέλαβε τον θρόνο το 277 π.Χ. βρήκε το κράτος κατεστραμμένο από την επιδρομή των Γαλατών, την οποία ο ίδιος απέκρουσε.

Πολεμικοί ελέφαντες εφορμούν κατά φάλαγγας σαρισσοφόρων.

Η μεγάλη πληγή του μακεδονικού στρατού της εποχής ήταν η έλλειψη αξιόλογου και πολυάριθμου ιππικού. Η αδυναμία αυτή καλύφθηκε για ένα διάστημα από τους πολεμικούς ελέφαντες που είχε έρθει από την Ασία.

Οι τελευταίοι όμως ελέφαντες πέθαναν περί το 260 π.Χ. και έκτοτε δεν επανεντάχθηκαν στον μακεδονικό στρατό. Στα 110 περίπου χρόνια που οι Αντιγονίδες βασίλευσαν στη Μακεδονία δεν σημειώθηκαν σοβαρές μεταβολές στην οργάνωση του στρατού. Ο όγκος του πεζικού αποτελείτο από τους σαρισσοφόρους πεζέταιρους.

Το παλαιό άγημα των υπασπιστών εξακολουθούσε να υφίσταται, τώρα όμως οι άνδρες του πολεμούσαν ως επίλεκτοι σαρισσοφόροι. Τη φάλαγγα πλαισίωναν θυρεοφόροι και Θράκες πελταστές, ψιλοί και Γαλάτες μισθοφόροι.

Το ιππικό, βαρύ και ελαφρύ, ήταν οπλισμένο με ακόντια και ασπίδες. Οι άνδρες του βαρέως έφεραν θώρακες. Ο μακεδονικός στρατός της περιόδου ήταν σχετικά μικρός σε αριθμό – ποτέ δεν ξεπέρασε τους 60.000 άνδρες.

Σύγκρουση μεταξύ αντιπάλων φαλαγγών.

Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο στρατός αυτός αποτελούσε την τελευταία ικμάδα δυνάμεως του μακεδονικού βασιλείου. Αντίθετα οι Ρωμαίοι διέθεταν ανεξάντλητο δυναμικό και πόρους. Αποφασιστικό πάντως ρόλο στην ήττα και στην υποταγή των Μακεδόνων στη Ρώμη έπαιξε η προδοτική στάση των Αιτωλών και των Περγαμνηνών Ελλήνων.

Κοινού Βοιωτών

Οι Βοιωτοί, όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες, εγκατέλειψαν το οπλιτικό σύστημα μάχης και εξόπλισαν τους πεζούς του ως θυρεοφόρους στο πρώτο τέταρτο του 3ου αιώνα π.Χ. Πολύ σύντομα όμως επανεξοπλίστηκαν με σάρισσες.

Ο βοιωτικός στρατός της περιόδου ομοιάζει με τον μακεδονικό, τόσο στη σύνθεση, όσο και στην οργάνωση. Δεν διαδραμάτισε πάντως κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην συγκεκριμένη περίοδο, λόγω του αμελητέου μεγέθους του.

Περγάμου

Το κράτος της Περγάμου (του Περγάμου σωστότερα) δεν ήταν παρά μια επαρχία που αποσπάστηκε από του βασίλειο των Σελευκιδών. Με την υποστήριξη όμως της Ρώμης το βασίλειο επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη δυτική Μικρά Ασία.

Οι βασιλείς της Περγάμου αποτέλεσαν, μαζί με τους Αιτωλούς και, κατά θάλασσα, τους Ροδίους, τους πιστότερους συμμάχους της Ρώμης. Ο στρατός της Περγάμου ήταν εν πολλοίς μισθοφορικός.

Αποτελείτο από τμήματα ιππικού κρούσης (ξυστοφόρων), ελαφρού ταραντινικού ιππικού, από θυρεοφόρους πελταστές και από ελαφρά οπλισμένους ψιλούς. Μετά τη μάχη της Μαγνησίας (190 π.Χ.), στην οποία συμπολέμησε με τους Ρωμαίους κατά του Αντιόχου Γ’ των Σελευκιδών, στον στρατό εντάχθηκαν και πρώην σελευκιδικές μονάδες, από τις νεοενταγμένες στο κράτος της Περγάμου περιοχές.

Έτσι ο στρατός παρέτασσε κατάφρακτο ιππικό, ελέφαντες και σαρισσοφόρους. Στον στρατό της Περγάμου υπηρετούσε και σεβαστός αριθμός Γαλατών μισθοφόρων. Το κράτος της Περγάμου αυτοπαραδόθηκε τελικά στους Ρωμαίους το 129 π.Χ.

Ψευδολεγεωνάριοι.

Σελευκιδών

Ο σελευκιδικός στρατός ήταν ένας από τους ισχυρότερους στρατούς των ελληνιστικών χρόνων. Η περίοδος δράσης του διακρίνεται σε δύο φάσεις. Η πρώτη αρχίζει το 320 π.Χ. και ολοκληρώνεται με τις μεταρρυθμίσεις του Αντιόχου Γ΄ το 205 – 204 π.Χ. και η δεύτερη ξεκινά το 204 και ολοκληρώνεται με την ουσιαστική υποταγή του βασιλείου στους Ρωμαίους το 83 π.Χ.

Αρχικώς ο σελευκιδικός στρατός θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί αντίγραφο του ύστερου αλεξανδρινού στρατού. Διέθετε πολύ και εκλεκτό ιππικό κρούσης (ξυστοφόροι ιππείς) και μάζες ελαφρού ελληνικού και ανατολίτικου ιππικού.

Τον πυρήνα του πεζικού αποτελούσε η φάλαγγα των σαρισσοφόρων. Οι Αργυράσπιδες αποτελούσαν το επίλεκτο τμήμα της φάλαγγας. Την βασιλική φρουρά αποτελούσε το άγημα των ιππέων και τμήμα Αργυρασπιδών.

Κατάφρακτος ιππέας θωρακισμένος από κορυφής μέχρις ονύχων, όπως και το άλογό του.

Ο στρατός παρέτασσε πλήθος ελεφάντων – αναφέρονται 400 στα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. – και δρεπανηφόρων αρμάτων. Αργότερα, μετά την μεγάλη νίκη ων «ελεφάντων» κατά των Γαλατών, πολλοί από τους ηττημένους εντάχθηκαν, ως μισθοφόροι, στον στρατό των νικητών. Η μεγάλη αλλαγή σημειώθηκε περί το 204 π.Χ. από τον Αντίοχο Γ’. Αυτός αναδιοργάνωσε τον όγκο του βαρέως ιππικού, σχηματίζοντας τμήματα καταφράκτων, στα πρότυπα των Πάρθων.

Οι ιππείς αυτοί ήταν θωρακισμένοι από το κεφάλι μέχρι α πόδια, όπως και τα άλογά τους. Ήταν εξοπλισμένοι με μακριά λόγχη (ξυστόν) και σπαθί αλλά δεν έφεραν ασπίδα. Πολεμούσαν δε σε πολύ πυκνούς σχηματισμούς, σχηματίζοντας ένα κινητό τείχος μετάλλου που έπεφτε πάνω στον αντίπαλο με σκοπό να τον καταπατήσει, κυριολεκτικά. Μόνο το άγημα παρέμεινε όπως πριν. Ο Αντίοχος φέρεται να χρησιμοποίησε και τμήματα καμηλοβατών στους πολέμους του κατά των Πάρθων.

Μετά την ήττα του από τους Ρωμαίους στη Μαγνησία εξόπλισε και εκπαίδευσε ένα μέρος των Αργυρασπιδών βάση του ρωμαϊκού συστήματος μάχης. Οι άνδρες αυτοί ονομάστηκαν ψευδολεγεωνάριοι και ήταν οπλισμένοι ακριβώς όπως και οι Ρωμαίοι αντίστοιχοί τους με ασπίδα τύπου θυρεού, ισπανικό σπαθί και βαρύ ακόντιο τύπου pilum.

Ο σελευκιδικός στρατός είχε να αντιμετωπίσει πληθώρα διαφορετικών αντιπάλων, τους Ρωμαίους με το πολύ και εκλεκτό βαρύ πεζικό, τους Πάρθους με τις μάζες του ιππικού τους, τους Πτολεμαίους με τον μακεδονικό στρατό και τέλος τους Μακκαβαίους, οι οποίοι επίσης είχαν οργανώσει τον στρατό τους επάνω στα μακεδονικά πρότυπα.

Πτολεμαίων

Ο στρατός των Πτολεμαίων έμεινε πολύ πιο κοντά στα πρότυπα του αλεξανδρινού τουλάχιστον ως την εποχή της απολύτου παρακμής του. Το βαρύ ιππικό ακολούθησε έως το τέλος τα πρότυπα των εταίρων του Αλεξάνδρου. Ο πυρήνας του πεζικού εξακολουθούσε, έως τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ. να αποτελείτε από τη φάλαγγα των σαρισσοφόρων, υποστηριζόμενη από πελταστές και ψιλούς.

Γύρω στο 166 π.Χ. και οι Πτολεμαίοι συγκρότησαν τμήματα ψευδολεγεωναρίων, ενώ στα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. είχαν συγκροτηθεί και τμήματα Αιγυπτίων σαρισσοφόρων. Στην τελευταία περίοδο της ανεξαρτησίας ο στρατός συγκροτείτο από λίγες μονάδες άσχημα εκπαιδευμένων σαρισσοφόρων, από λιγοστούς ξυστοφόρους και ελαφρούς ιππείς και από Γαλάτες και Έλληνες μισθοφόρους. Ο στρατός διέθετε και λίγους αφρικανικούς ελέφαντες.

Μεγάλης Ελλάδος

Οι ελληνικοί στρατοί των κρατών της κάτω Ιταλίας και Σικελίας εξακολούθησαν να στηρίζονται στο οπλιτικό σύστημα μάχης, ακόμα και όταν αυτό είχε πλήρως εγκαταλειφτεί στην Ελλάδα.

Μόνο ο στρατός του Τάραντος φαίνεται πως υιοθέτησε για λίγο το μακεδονικό σύστημα, λόγω της αφίξεως του Πύρρου στην πόλη. Λίγο μετά την αποχώρηση του Πύρρου όμως οι ελληνικές πόλεις της Ιταλίας υποτάχθηκαν στους Ρωμαίους.

Στην Σικελία, οι Συρακούσες άντεξαν περισσότερο από τις άλλες πόλεις. Έως το τέλος όμως ο στρατός των Συρακουσών στηριζόταν σε πολίτες και μισθοφόρους οπλίτες και σε μισθοφόρους θυρεοφόρους.

Το ιππικό ήταν ολιγάριθμο. Αντίθετα οι Συρακούσες ανέπτυξαν μεγάλους αριθμούς πολεμικών μηχανών.

Η ελληνιστική περίοδος υπήρξε το τέλος της εποχής των οπλιτών.

Ινδίας – Βακτριανής

Τα ελληνικά βασίλεια της Βακτριανής και της Ινδικής αποτελούσαν αρχικά επαρχίες του κράτους του Σέλευκου που αποσπάστηκαν από αυτό. Άντεξαν στην εξωτερική πίεση έως το 55 π.Χ. περίπου. Οι στρατοί τους αποτελούσαν μίξη ελληνικών και εντοπίων μονάδων.

Το βασίλειο της Βακτρίας διέθετε πολύ και άριστο ιππικό, κυρίως γηγενών, Έλληνες σαρισσοφόρους και θυρεοφόρους, εντόπιους ψιλούς, τοξότες και ελέφαντες. Στο βασίλειο της Ινδικής το μόνο ελληνικό στοιχείο ήταν η παρουσία μονάδων σαρισσοφόρων. Κατά τα άλλα το ιππικό και το πεζικό ήταν οργανωμένο στα ινδικά πρότυπα. Παρατάσσονταν μονάδες τοξοτών κυρίως και ελεφάντων. Το ιππικό ήταν λίγο.

Ελαφρά οπλισμένοι Ψιλοί ακοντιστές.Αναπαράσταση με μινιατούρες 28mm.

Κομμαγηνής

Το βασίλειο της Κομμαγηνής, στα σύνορα σημερινής Τουρκίας και Συρίας, ήταν άλλη μια επαρχία που αποσπάστηκε από το κράτος των Σελευκιδών, περί το 163 π.Χ. Διατηρήθηκε έως το 72 μ.Χ. Ο στρατός του ήταν μια μικρογραφία του σελευκιδικού.

Το πεζικό διέθετε μονάδες Eλλήνων σαρισσοφόρων, θυρεοφόρων και Θρακών πελταστών. Ο όγκος του όμως αποτελείτο από γηγενείς Σύρους τοξότες.

Το ιππικό επίσης διέθετε τμήματα Ελλήνων καταφράκτων και μεγάλο αριθμό Σύρων ελαφρών ιπποτοξοτών. Υπήρχαν όμως και Έλληνες ελαφροί ιππείς ταραντινικού τύπου καθώς και λίγοι Γαλάτες μισθοφόροι.

Το βασίλειο της Κομμαγηνής κατόρθωσε να επιζήσει τόσο πολύ συμμαχώντας πότε με τους Ρωμαίους κατά των Πάρθων και πότε με τους Πάρθους κατά των Ρωμαίων. Ο στρατός της Κομμαγηνής συνεισέφερε καταλυτικά στη νίκη των Ρωμαίων κατά των εξεγερμένων Ιουδαίων επί Τίτου.

Ο βασιλιάς Αντίοχος Δ’ τέθηκε ο ίδιος επικεφαλής της φάλαγγας και των αφιππευμένων καταφράκτων του και αφού συνέτριψε την ιουδαϊκή άμυνα εισήλθε πρώτος στα Ιεροσόλυμα

Πηγη

Παντελής Καρύκας

2 Σεπτεμβρίου 2018

https://slpress.gr/istorimata/ellinistikoi-ellinikoi-stratoi-apo-tin-italia-eos-ti-vaktria/