06 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941

Γερμανικη επιθεση κατά της Ελλάδος

Σχέδιο  "ΜΑΡΙΤΑ"

Εκρινα σκόπιμο να παραθεσω αναλυτικά τις δυναμεις Γερμανων και Ελληνοβρεττανών απλά για να φανει το μεγεθος της διαφοράς και  το Πώς πολεμησαν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ εκεινοι οι Ηρωες ....
Οι λεπτομερειες , ως προς την εξελιξη της εισβολής δεν ειναι το ζητουμενο εδώ......
Ο σκοπός μου  ειναι να αναδειχθει η μαχη των Οχυρων σε πρωτεύον κατορθωμα ,των τόσο λίγων, απεναντι σε τοσους πολλούς....
Αυτό το κατορθωμα ,και τις τοσες απώλειες , ειναι προφανές ότι οι "εταιροι" μας στην ΕΕ ,Γερμανοί, δεν το ξεχασαν.... όπως δεν ξεχασαν την Εθνικη Αντισταση, και τις θηριωδιες τους σε τοσες περιοχές της Γλυκιάς μας Πατριδος......
Ειμαι πεπεισμενος πλέον , ότι αυτά πληρώνουμε........από τους ΝΕΟΝΑΖΙ του Δ' ΡΑΙΧ!!!

Το πρωί της 6ης Απριλίου του 1941, ώρα 5.30′, ο Γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα Ερμπαχτ βρίσκεται στο σπίτι του διαδόχου του Μεταξά, πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή. Αφού τον ξυπνά του διαβιβάζει τη διακοίνωση, με την οποία η κυβέρνηση του Χίτλερ «εξηγούσε» τους λόγους που την έκαναν να εισβάλει στο Ελληνικό έδαφος. Την ίδια ώρα, τη διακοίνωση παραλάμβανε και Έλληνας πρεσβευτής στο Βερολίνο, από εκπρόσωπο του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών... 

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ

Ως κύρια αιτία για την εισβολή των στρατευμάτων της η ναζιστική Γερμανία προέβαλλε την πρόσδεση της Ελλάδας στη Μ. Βρετανία. Στη Γερμανική διακοίνωση αναφερόταν χαρακτηριστικά... 
«Η Ελλάς , επιτρέπουσα εις αγγλικάς δυνάμεις να θέσουν και πάλιν πόδα εις Ευρώπην και ούσα το μόνον ευρωπαϊκόν κράτος που έπραξεν τοιούτον τι, ανέλαβε βαρείαν ευθύνην έναντι της Ευρωπαϊκής κοινότητος. Ασφαλώς ο ελληνικός λαός δεν ενέχεται εις την εξέλιξιν αυτήν. Εκ τούτου, είναι ακόμη βαρυτέρα η ευθύνη της ελληνικής κυβερνήσεως εκ της ανευθύνου τοιαύτης πολιτικής της. Ούτω, η ελληνική κυβέρνησις εδημιούργησε μίαν κατάστασιν, προ της οποίας η Γερμανία δε δύναται περαιτέρω να μείνη άπρακτος. Οθεν η κυβέρνησις του Ράιχ έδωσε εις τα στρατεύματά της τη διαταγήν να εκδιώξουν εκ του ελληνικού εδάφους τας βρετανικάς δυνάμεις… Η κυβέρνησις του Ράιχ είναι πεπεισμένη ότι εκδιώκουσα ταχέως εξ Ελλάδος τους παρεισάκτους Αγγλους παρέχει αποφασιστικήν υπηρεσίαν τόσον εις τον ελληνικόν λαόν όσον και εις την ευρωπαϊκήν κοινότητα…».... 

Η ΕΠΙΘΕΣΗ

Εδω στον χαρτη φαινονται οι άξονες επιθεσεων των XVIII, και XXX ΣΣ και Τεθωρακισμενων ΣΣ  της 12ης Στρατιάς.

Η εισβολή άρχισε στις 6 Απριλίου 1941, στις 5.15′ το πρωί. Ενα τέταρτο νωρίτερα δηλαδή από τη στιγμή που επιδόθηκε η σχετική διακοίνωση στον Eλληνα πρωθυπουργό. Τα γερμανικά στρατεύματα προσέβαλαν τις ελληνικές θέσεις στη Μακεδονία, κατά μήκος των ελληνοβουλγαρικών και ελληνογιουγκοσλαβικών συνόρων.. 

Τον διμέτωπο αγώνα κατά της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας ανέλαβε η γερμανική 12η Στρατιά υπό τον στρατάρχη Βίλχελμ Λιστ, ο οποίος είχε στη διάθεσή του 680.000 άνδρες, 1.200 τανκς και 700 αεροπλάνα. Η χώρα μας παρέταξε 70.000 άνδρες στα οχυρά των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, με επικεφαλής τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Μπακόπουλο, καθώς ο κύριος όγκος του ελληνικού στρατού μαχόταν τους Ιταλούς στην Αλβανία. Οι αγγλικές δυνάμεις έλεγχαν τον άξονα Τεμπών - Βερμίου, όμως το κέντρο του μετώπου ήταν ασθενές και η Θεσσαλονίκη ανοχύρωτη πόλη.

Η λεγόμενη Γραμμή Μεταξά είναι ένα φιλόδοξο οχυρωματικό έργο, στα πρότυπα της Γραμμής Μαζινό, που είχε κατασκευαστεί με πρωτοβουλία του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, ως ασπίδα αποτροπής του βουλγαρικού κινδύνου. Μεγάλο θαυμασμό και έκπληξη είχαν προκάλεσε στους Γερμανούς επιδρομείς οι κρυφές έξοδοι, χωρίς όμοιες σε άλλη οχύρωση, το σχετικά χαμηλό κόστος και το μικρό διάστημα κατασκευής. Αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι Γερμανοί δεν κατόρθωσαν να εντοπίσουν τα φατνώματα (θυρίδες) των οχυρών πριν από την έναρξη των επιχειρήσεων και ότι οι Βούλγαροι δεν γνώριζαν τίποτα, εντυπωσιάζει μέχρι και σήμερα η τεχνική απόκρυψη και παραλλαγή, η άριστη ποιότητα σκυροδέματος, η έλλειψη ειδικού οπλισμού οχύρωσης και η τέλεια προσαρμογή του οπλισμού του στρατού εκστρατείας.

ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

1.  Γερμανικές:

     α.  XVIII Ορεινό  Σωμα Στρατου(ΣΣ) , στο οποιο υπαγονταν η 2α Τεθωρακισμενη Μεραρχια(ΤΘΜ), οι 5η και 6η Ορεινες Μεραρχιες και 125 ΑΕΣΠ και η 72η Μεραρχια Πεζικου(ΜΠ)
     β.  ΧΧΧ  ΣΣ ,στο οποιο υπαγονταν  οι 164η και 50η ΜΠ
     γ.  ΧL    ΤΘΣΣ, στο οποιο υπαγονταν η 9ηΤΘΜ, 73ηΜΠ  και η Σωματοφυλακή SS Αδολφος Χιτλερ......Στο Σωμα αυτο προστεθηκε αργοτερα η  5ηΤΘΜ
προκαλυψη παρειχαν οι Βουλγαροι με 3 μεραρχιες...
     δ.  VIII  Σωμα Αεροποριας με 650 Αεροσκαφη (Α/Φ)
          280 Βομβαρδιστικά
          150 Στουκας
          90   Διώξεως Μονοκινητηρια
          90   Διωξεως και βομβαρδισμου δικινητηρια
          40   Αναγνωρισεως                  

     ε.   4ο   Αεροπορικό Στόλο  με 744 Α/Φ διαφορων τυπων.......

2.  Ελληνικές + Βρεττανικες :

     ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ:
     ΤΣΑΜ , με ομαδα Μεραρχιών XVIII , VII και  XIV ΜΠ 
     ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ Νέστου
     ΧΙΧ  Μ/Κ ΜΠ   
     Απόσπασμα  Κρουσίων
     ΘΡΑΚΗ:   ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ Εβρου
     ΒΕΡΜΙΟ:  Ελληνοβρεττανικό Συγκροτημα W , στο οποίο υπαγονταν 
      α.   ΤΣΚΜ ,   με την 20η ΜΠ, XII ΜΠ  και X συνοριακό τομέα

       β,   Βρεττανικό  Εκστρατευτικό Σώμα στο οποιο υπαγονταν:
             1ο    Αυστραλιανό  ΣΣ
             6η    Αυστραλιανή  ΜΠ
             2η    Νεοζηλανδική  ΜΠ
             1η    ΤΘΤ  Βρεττανικη
       Η Βρεττανική Αεροπορια διέθετε :
           4  μοίρες Βομβαρδιστικών
           4      "      Καταδιώξεως
           1      "      Συνεργασίας
        ΣΥΝΟΛΟ       80  Α/Φ       
(Tα στοιχεία ειναι ακριβή, από τα Αρχεία του ΓΕΣ/ΔΙΣ)

Οι υπερασπιστές των Οχυρών (Νυμφαία, Εχίνος, Λίσε, Ιστίμπεη, Περιθώρι, Ρούπελ, Πυραμιδοειδές, Παλουριώνες κ.ά.) αμύνθηκαν σθεναρά για τρεις ημέρες στις αλλεπάλληλες επιθέσεις των υπέρτερων γερμανικών δυνάμεων. Κάμφθηκαν μόνο όταν οι τεθωρακισμένες γερμανικές μεραρχίες, μετά την αστραπιαία κατάρρευση του νότιου Γιουγκοσλαβικού μετώπου, εισέδυσαν στα Σκόπια και από την κοιλάδα του Αξιού πέρασαν τα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα στις 8 Απριλίου, παρακάμπτοντας τη Γραμμή Μεταξά. Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη και κατέλαβαν την πόλη.

Χαρτης οπου φαινεται η διασπαση του Σερβικού Μετώπου και η προελαση των Γερμανων προς Θεσσαλονικη και η ουσιαστική Κύκλωση των Ελληνικων Δυναμεων

Οι υπερασπιστές της Γραμμής Μεταξά, περικυκλωμένοι πλέον, έλαβαν εντολή από τον αρχιστράτηγο Παπάγο να συνθηκολογήσουν (9 Απριλίου). Τον ηρωισμό τους αναγνώρισαν ακόμη και οι αντίπαλοί τους, με εκδηλώσεις θαυμασμού και τιμητικά αγήματα για τους αιχμάλωτους έλληνες μαχητές. Οι ελληνικές απώλειες σε όλο το μέτωπο της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ανήλθαν σε περίπου 1.000 νεκρούς και τραυματίες. Οι αντίστοιχες γερμανικές ανήλθαν σε 555 νεκρούς, 2.134 τραυματίες και 170 αγνοούμενους, αριθμός που αντιστοιχεί στο μισό των συνολικών απωλειών τους στη διάρκεια της επιχείρησης Μαρίτα, γεγονός που καταδεικνύει το μέγεθος της ελληνικής αντίστασης.

Κατά τις επόμενες μέρες, η προέλαση των Γερμανών προς Νότο υπήρξε ραγδαία, με την κατάρρευση και του μετώπου της Αλβανίας. Έως τις 30 Απριλίου είχε καταληφθεί ολόκληρη η ηπειρωτική Ελλάδα και η χώρα βρέθηκε υπό τριπλή κατοχή: γερμανική, ιταλική και βουλγαρική

Η Αντισταση των Ελληνων και η αυταπαρνηση τους αναγκασαν τον Χιτλερ να πει στις 4 Μαιου 1941
στην Γερμανικη Βουλή :«Χάριν τής ιστορικής αληθείας οφείλω νά διαπιστώσω ότι μόνον οί Ελληνες, εξ” όλων τών αντιπάλων οί οποίοι μέ αντιμετώπισαν, επολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καί υψίστην περιφρόνησιν πρός τόν θάνατον…»

Δημήτριος Ίτσιος

Ξεχωριστή όμως, είναι η ιστορία του έφεδρου λοχία Δημήτρη Ίτσιου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της αντίστασης στο πολυβολείο, Π8 στην ομορφοπλαγιά του Μπέλες πάνω από το χωριό Άνω Πορρόια Σερρών. Ο Ίτσιος αν και ήταν μόνο με πέντε φαντάρους δεν παραδόθηκε και οι Γερμανοί είχαν μόνο μια λύση για να τους αφοπλίσουν. Να πάνε οι ίδιοι να πάρουν τα όπλα τους. Το συγκεκριμένο πολυβολείο κάλυπτε την υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών και η αποστολή του ήταν να αντέξει όσο περισσότερο  χρόνο μπορούσε. Ο έφεδρος λοχίας άντεξε μέχρι να του τελειώσουν τα πυρομαχικά. Περίπου 38 χιλιάδες σφαίρες ανάγκασαν τους Γερμανούς να θυσιάσουν πάνω από 230 άνδρες και να χάσουν έναν αντισυνταγματάρχη, τον Έμπελινγκ. Ο Ίτσιος έχει εντολή να υποχωρήσει και αυτός, όταν κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο, αλλά οι Γερμανοί τον εγκλωβίζουν. Δίνει εντολή στους  στρατιώτες να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει την αντίσταση. Οι άνδρες υπάκουσαν εκτός από δυο φαντάρους, συντοπίτες του από το διπλανό χωριό. Οι τρεις άνδρες μένουν για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι, αλλά ούτε οι βολές των Στούκας τους εξοντώνουν, ούτε το πυροβολικό, ούτε οι επιθέσεις των επίλεκτων χερσαίων δυνάμεων της Βέρμαχτ. Τελικά τους νίκησε το αναπόφευκτο. Η εξάντληση δηλαδή των πυρομαχικών τους. Δεν είχαν πλέον άλλες σφαίρες. Αναγκαστικά παραδόθηκαν. Οι Γερμανοί με χίλιες προφυλάξεις τους πλησίασαν και ο επικεφαλής τους άνοιξε διάλογο με τον λοχία. Ο διάλογος φθάνει με διάφορες παραλλαγές αλλά το πνεύμα είναι πάντα ίδιο... 

Στρατηγός Σόρνερ: Που είναι ο αξιωματικός σου;

 Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: δεν υπάρχει, εγώ είμαι επικεφαλής

 Στρατηγός Σόρνερ: εσύ; 

Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: ναι;

 Στρατηγός Σόρνερ: συγχαρητήρια, με την αντίσταση σου ζωντάνεψες το πνεύμα των προγόνων σου Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: έκανα το καθήκον μου

 Στρατηγός Σόρνερ: και τώρα πρέπει να κάνω και εγώ το δικό μου. Μου στοίχισες πάνω από διακόσιους άνδρες. 

Ο Διοικητής διέταξε να τον εκτελέσουν. Ο Ίτσιος με απορία ρώτησε γιατί, αλλά ο Γερμανός δεν είχε άλλες απαντήσεις. Έβαλε τους άνδρες του να παρουσιάσουν όπλα. Τον τίμησε και αμέσως μετά με το όπλο του πυροβόλησε τον ηρωικό λοχία στο κεφάλι. Τους άλλους δύο φαντάρους δεν τους πείραξε. Μετά από λίγο τους άφησε ελεύθερους και αυτοί διηγήθηκαν την ιστορία τους και τη θυσία του Ίτσιου. Μετά τον πόλεμο η γυναίκα του ξέθαψε τα οστά του και τον έθαψε στο χωριό τους που ήταν κάτω από το πολυβολείο, την Άνω Πορρόια Σερρών.... 

Διαφορες Φωτογραφιες απο την μαχη των Οχυρών..

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ............ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ......  ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ, ΠΑΡΑ  ΜΟΝΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΟΥΜΕ!!!!!!

Όταν μιλάμε για «Συμμάχους» και «εταίρους» καλό είναι να ρίχνουμε και μια ματιά στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν…

Όταν μιλάμε για «Συμμάχους» και «εταίρους» καλό είναι να ρίχνουμε και μια ματιά στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν…

Καλο ειναι εμεις οι Ελληνες να χρησιμοποιουμε με φειδώ και πληρη  επιφυλαξη την λέξη "ΣΥΜΜΑΧΟΣ"  ή "ΕΤΑΙΡΟΣ".... Μια αναδρομη στην ιστορια θα καταδειξει ότι ποτέ δεν ειχαμε  .....

Ολοι εσπευδαν να βοηθησουν (αν βοηθουσαν) με ανταλλαγματα δυσαναλογα... ας μην ξεχνουμε και τον "ΜΟΣΚΟΒΑ" της σκοτεινης Τουρκοκρατιας , αλλά και τους 3 μεγαλους της ναυμαχιας του Ναβαρινου....!!!!!!!

Το παρακατω αρθρο απλά σκαλιζει και θα ενοχλησει σιγουρα καποιους ΦΙΛΟΔΥΤΙΚΟΥΣ ή ΦΙΛΟΡΩΣΟΥΣ, αλλά η αληθεια ειναι πικρη και παντοτε θα παραμεινει πικρή...

Προσπαθησε Ελλαδιτσα μου Γλυκια , Πατριδα μου , οσο μπορεις μονη σου,,,,,,,

Τον ΕΧΘΡΟ τον ξερεις.............. τον ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΕΧΘΡΟ (κ.Φιλο) ΔΕΝ τον ξερεις...

Για να μη βρεθούμε ξαφνικά πάλι προ εκπλήξεως, όπως βρέθηκε και τότε, εν μέσω εσωτερικών διενέξεων και ΔΙΧΑΣΜΟΥ ο ελληνισμός!Ευχόμαστε να μην διαρραγεί το εσωτερικό μέτωπο, να μην καταφέρουν να μας διχάσουν το επόμενο κρίσιμο διάστημα.Ακολουθεί κείμενο από το «Γη του Πόντου» του Δημήτρη Ψαθά που συνοπτικά αποδεικνύει τον βρώμικο ρόλο των Συμμάχων, που οδήγησε στην καταστροφή του 1922.

Δεν ήσαν, όμως, μόνο οι  Ρώσοι που είχαν ανοίξει τις αγκάλες  στον Κεμάλ. Πρώτοι και καλύτεροι οι  Ιταλοί,  χωρίς  την  έγκριση και κρυφά απ’ το Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων, υπέγραψαν στις 15 Μαρτίου 1920 μονομερή μυστική συμφωνία με τον Κεμάλ κι άδειασαν το Ικόνιο, διευκολύνοντας έτσι την μεταφορά των Κεμαλικών στρατευμάτων κατά των  Ελλήνων. Ακολούθησαν  οι  Γάλλοι  με  τις  συμφωνίες  του  Φραγκλέν  Μπουγιόν  —20 Οκτωβρίου  1921—  που  ανάμεσα  στ’  άλλα πρόβλεπαν  και  τον  εφοδιασμό  του  Κεμάλ  με άφθονο και κάθε είδους  πολεμικό  υλικό.  Κι  όσο  για  την  Αγγλία,  η  πολιτική  της  ήταν αμφίβολη και  σκοτεινή,  με  πολλά ωστόσο  δείγματα  συμπάθειας  προς  την κυβέρνηση  της Άγκυρας.

«Εάν  η  πονηρά  αλβιών  επιτηδείως  εκρύπτετο  -γράφει  ο  Ελ.  Παυλίδης—  η  Ιταλία  και  η Γαλλία σχεδόν αναφανδόν εκηρύχθησαν σύμμαχοι του κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ. Τα εις  Κωνσταντινούπολη  και  το  εξωτερικόν  τηλεγραφήματά  του  διεβιβάζοντο  δια  του  εν Ατταλεία  αντιπροσώπου  της  Ιταλίας,  ο  εν  Κωνσταντινουπόλει  αρμοστής  της  Γαλλίας  απ’αρχής  του  κινήματος  διετέλει  εις  καθημερινήν  επαφήν  και  συνεννόησιν  μετά  του  πρώην μεγάλου  βεζύρου  Ιζέτ  Πασά,  αντιπροσώπου  του  Κεμάλ,  επέτρεψε  δε  ίνα  η  τηλεγραφική αλληλογραφία  των  εν  Κωνσταντινουπόλει  συνεργατών  του  Κεμάλ  και  αυτού  διενεργήται δια του Γαλλικού ασυρμάτου μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Ζουγκουλντάκ».

Γεμάτα απ’ τα πιο επίσημα ντοκουμέντα και τις πληροφορίες για την προδοτική στροφή των Συμμάχων  απέναντι  στην  Ελλάδα  είναι  όλα  τα  βιβλία  που  γράφηκαν  γύρω  απ’  την

Μικρασιατική  εκστρατεία.  Όποιες  κρύφιες  σκέψεις  κι  επίβουλες  κινήσεις παρακολουθούσαν  τον  ελληνικό  στρατό  στον  απελευθερωτικό  του  αγώνα  —που εξουδετέρωνε, ωστόσο, η παρουσία του Βενιζέλου— βγήκαν ανοιχτά ευθύς μετά την πτώση του  και  την  επαναφορά  του  Κωνσταντίνου.  Πρώτη  επίσημη  εκδήλωση  ήσαν  τα  γνωστά διαβήματα  των  τριών  πρεσβευτών  Αγγλίας,  Γαλλίας  και  Ιταλίας  με  τις  δυο  συμμαχικές διακοινώσεις. Στην πρώτη αναφερόταν ότι το γεγονός της επαναφοράς του Κωνσταντίνου

«…θα εδημιούργει νέαν κατάστασιν, δυσμενή εις τας σχέσεις μεταξύ της Ελλάδος και των

Συμμάχων και εις την περίπτωσιν αυτήν αι τρεις κυβερνήσεις δηλούν ότι επιφυλάσσουν εις αυτάς  πλήρη  ελευθερίαν  δράσεως  δια  να  κανονίσουν  την  κατάστασιν  ταύτην».  Και  στη δεύτερη  τονιζόταν  ακόμα  πιο  ξεκάθαρα: «…Απεφασίσθη  όπως  εις  περίπτωσιν  καθ’  ην  ο βασιλεύς  Κωνσταντίνος  επανήρχετο  επί  του  θρόνου  της  Ελλάδος,  η  Ελλάς  ουδεμίαν  θα λάβη οικονομικήν υποστήριξιν εκ μέρους των Συμμάχων, αι δε δύο οικονομικαί επιτροπαί θα λάβουν κατηγορηματικάς επί του θέματος τούτου οδηγίας».

Την  κατάσταση  που  επακολούθησε  μας  την  δίνει  ανάγλυφα,  ανάμεσα  σε  τόσους  άλλους συγγραφείς, ο Χρήστος Αγγελομμάτης, στο βιβλίο του«Χρονικόν με-γάλης τραγωδίας» απ’όπου μεταφέρω την αδρήν εικόνα:

«Η υποστήριξις προς τους Κεμαλικούς παρείχετο φανερά πλέον και απροκάλυπτος. Ιταλοί

και Γάλλοι συνηγωνίζοντο εις την υπεράσπισιν των Τούρκων, συνήπτων συμφωνίας με τους Κεμαλικούς  και  εφωδίαζαν  αναφανδόν  τους  Τούρκους.  Τα  ιταλικά  πλοία  μετέφερον

Τούρκους  αξιωματικούς  και  στρατιώτας  εις  τα  παράλια  της  Μικρασίας,  καθώς  και πολεμικόν υλικόν.Προσήγγιζαν τα πλοία αυτά εις τον λιμένα της Σμύρνης και θρασύτατα οι

Τούρκοι αξιωματικοί παρηκολούθουν την κίνησιν της προκυμαίας από το κατάστρωμα αλλά αι ελληνικαί αρχαί ηδυνάτουν να προβούν εις την σύλληψίν των.

Ήτο  τόση  η  δραστηριότης  των  γαλλικών  και  ιταλικών  ατμοπλοίων,  ώστε  η  εληνική

κυβέρνησις να κηρύξη εις αφοπλισμόν τα ελληνικά παράλια και να προβαίνη εις νηοψίας.

Αλλά η ιταλική και γαλλική κυβέρνησις ηρνούντο ν’ αναγνωρίσουν το δικαίωμα της νηοψίας εις  τα  ελληνικά  πολεμικά.  Όταν  δε  κάποτε  τα  ελληνικά  πολεμικά  συνέλαβον  το  ιταλικόν «Αμπάζια» και το γαλλικόν «Εσπουάρ» υπήρξεν τόσον έντονος η 

αντίδρασις των δύο αυτών κυβερνήσεων,ώστε να απολυθούν τα δυο σκάφη και Έλληνες ναύται να επαναφορτώσουν εις  τον  ναύσταθμον  το  πολεμικόν  υλικόν,  το  οποίον  μετεφέρετο  δια  τον  Κεμαλικόν στρατόν… Δεν ήταν δε μόνον οι Ιταλοί και Γάλλοι και οι λεβαντίνοι υπάλληλοι των Άγγλων,που ενίσχυαν παντοιοτρόπως τους Τούρκους, ήσαν και οι Ρώσοι που έπραττον προθύμως το  αυτό.  Και  εις  αποκορύφωσιν  της  όλης  καταστάσεως  προσετέθη  και  η  συμφωνία  των Γάλλων με τους Τούρκους δια την Κιλικίαν. Δεν έπαυσε μόνον εκεί η   μάχη μεταξύ Γάλλων και Κεμαλικών, αλλά οι πρώτοι παρέδιδαν και αυτό  ακόμη το πολεμικόν των υλικόν εις τους Τούρκους, με το πρόσχημα της  αγοράς του από τους δεύτερους.

Αλλά  αξίζει  να  σημειωθούν  και  αυτά  τα  χαρακτηριστικά:  Πριν  ή  ακόμη  καταρτισθούν  οι όροι της Συνθήκης των Σεβρών τον Απρίλιο του 1920 εις το Σαν Ρέμο, οι  Ιταλοί υπέγραψαν (την  15  Μαρτίου  1920)  συμφωνίαν  με  τον  Κεμάλ  και  έσπευσαν  έναντι  εμπορικών

ανταλλαγμάτων να εκκενώσουν το Ικόνιον και την περιοχήν του και να  αποσυρθούν προς την παραλία.

 Ούτω οι Γάλλοι ευρέθησαν με το αριστερόν των ακάλυπτον, την ώραν κατά

την  οποίαν  δυσκόλως  ακόμη  εκρατούντο  εις  την  Κιλικίαν.  Κατόπιν  τούτου  ο  Κεμάλ

μετέφερε  το  στρατηγείον  του  εις  την  Νίγδην,  όπου  ήρχισε  αμέσως  ν’  ανεφοδιάζεται  εις όπλα  και  πολεμικόν  υλικόν  από  τους  Ιταλούς.  Με  τους  Κεμαλικούς  θα  υπέγραφαν  και άλλην συμφωνίαν τον Μάρτιο του 1921, δια της οποίας θ’ ανελάμβανον  την υποχρέωσιν να υποστηρίξουν την απόδοσιν της Σμύρνης και της Θράκης εις την Τουρκίαν.

Και  οι  Γάλλοι  μη  υστερούντες  εις  φιλοτουρκικάς  εκδηλώσεις  και  παρά  την  άνανδρον

σφαγήν των γαλλικών φυλακίων εις την Κιλικίαν και τους μυρίους  εξευτελισμούς εις τους

οποίους  υπέβαλον  οι  Τούρκοι  τους  Γάλλους  στρατιώτας,  εξύφαναν  εν  αγνοία  των

συμμάχων  των  Άγγλων  δια  του  Φρανσουά  Ζωρζ  Πικό  και  ακολούθως  δια  του  Φραγκλέν Μπουγιόν  την  ομώνυμον  του  δευτέρου  κατάπτυστο συμφωνίαν  της  Αγκύρας,  της  20ής Οκτωβρίου 1921. Δι’ αυτής εγκατελείπετο η Κιλικία, με όλας τας συνεπείας και εδίδετο δικαίωμα  εις  τον  Λόυδ  Τζωρτζ  να  χαρακτηρίζη  και  τας  διαπραγματεύσεις  και  τας

συμφωνίας καθαράν προδοσίαν κατά της Αγγλίας, φυσικά όχι και εναντίον της Ελλάδος.

Αλλά  και  οι  Άγγλοι  από  τον  Μάρτιον  του  1920  εγκατέλειπον  με  γοργόν  ρυθμόν  το

εσωτερικόν  της  Μικρασίας  και  αφίνετο  μόνη  η  Ελλάς  να  μάχεται.  Η  λογοκρισία  ήτο

ανίσχυρος να περιστείλη τας ανθελληνικάς εκδηλώσεις, διότι ο Αρμοστής,  δεν εδέχετο την

λήψιν  μέτρων.  Η  Κωνσταντινούπολις  είχε  καταστή  το  κέντρον  ανεφοδιασμού  του

Κεμαλικού  στρατού  εις  άνδρας  και  υλικόν,  μια  δε  ενέργεια  του  ελληνικού  στόλου  εις  τον Πόντον  —  εβομβαρδίσθησαν  τα  παράλια—  αντιμετώπισε  αυστηράν  συμμαχικήν

αντίδρασιν».