ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ
Το ότι είμαστε η χώρα της υπερβολής αποδεικνύεται και απο τις ρήσεις : "Μηδέν Άγαν", "Ουκ εν τω πολλώ το ευ", "παν μέτρον Άριστον"
Γεμίσαμε τη χώρα μας με Λεωφόρους και Αδριάντες του Βενιζέλου. Με το να δώσουμε το όνομα του "Εθνάρχου" στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας πετύχαμε την απογειωση της υπερβολής! Τελικά τι ήταν ο Βενιζέλος "Εθνάρχης" ή μήπως "προδότης"
http://www.aoristies.gr/2015/01/blog-post_80.html
Ίων Δραγούμης ο πατέρας του Ελληνικού Εθνικισμού!
Ο Ίων Δραγούμης υπήρξε διπλωμάτης, πολιτικός και λογοτέχνης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Σεπτεμβρίου 1878 και η οικογενειακή του καταγωγή ήταν από το Βογάτσικο της Μακεδονίας. Ήταν γόνος οικογένειας πολιτικών και γιος του αγωνιστή, βουλευτή και λογίου, Στέφανου Δραγούμη. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και το 1899 ακολούθησε τον διπλωματικό κλάδο. Το 1897 κατατάχτηκε εθελοντικά στο μέτωπο του ελληνοτουρκικού πολέμου, ενώ είχε υπηρετήσει ως πρόξενος, κατόπιν απαίτησης του, στο Μοναστήρι και εν συνεχεία στην Ανατολική Μακεδονία, στις Σέρρες, στην Ανατολική Ρωμυλία, στον Πύργο και στη Θράκη, και στη Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας, με τη θητεία του αυτή να τον αναδεικνύει σε ηγετική μορφή, οργανωτή και εμψυχωτή του Μακεδονικού Αγώνος.
Υπήρξε στενός φίλος με τον Παύλο Μελά, ο οποίος ήταν σύζυγος της αδελφής του, με τον οποίο συνεργάστηκε για την οργάνωση των ορθόδοξων κοινοτήτων, εναντίον των βουλγαρικών κομιτάτων και την κινητοποίηση των Ελληνικών Δυνάμεων. Σε ανάλογες προσπάθειες, επίσης, είχε προβεί και κατά τη διετία 1907 – 1909, υπηρετώντας στην πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης. Ακολούθως, υπηρέτησε διαδοχικά στις πρεσβείες της Ρώμης και του Λονδίνου, αναμίχθηκε στο Επαναστατικό Κίνημα στο Γουδί, ενώ το 1911 οργάνωσε στην Πάτμο συνέδριο για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπηρέτησε στο επιτελείο του Αρχιστράτηγου Διαδόχου Κωνσταντίνου και τον Οκτώβριο του 1912 προέβει σε διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους για την παράδοση της Θεσσαλονίκης. Λίγο αργότερα, το 1914, μετέβη στην Αγία Πετρούπολη, όπου και διαχειρίστηκε το ζήτημα του Αγίου Όρους, φροντίζοντας παράλληλα την οργάνωση των ελληνικών κοινοτήτων της Ρωσίας.,,,,,,,,,,,,,,,,,
Το συγγραφικό του έργο.
Η κλίση του προς τη φιλοσοφία και την ιστορία, καθώς και η έντονη πνευματική του ευαισθησία, έγινε καταφανής από πολύ νωρίς. Συνδεόταν με προσωπική φιλία με τον Περικλή Γιαννόπουλο, έναν μεγάλο στοχαστή και οπλίτη του Ελληνισμού, καθώς και με τον Νίκο Καζαντζάκη, με τον τελευταίο να τον μνημονεύει σε πολλά έργα του. Το συγγραφικό έργο του Ίωνα Δραγούμη, αποτελούμενο από πολιτικές μελέτες, άρθρα κοινωνικού προβληματισμού, καθώς και λογοτεχνήματα, βρισκόταν σε απόλυτο συντονισμό με την εθνική και πολιτική του δράση, με την οποίασάλπισε την αφύπνιση του ελληνικού έθνους και τον αγώνα για την πολιτική του ολοκλήρωση, με την απελευθέρωση των ακόμα σκλαβωμένων Ελλήνων. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του δημοτικισμού στην Ελλάδα, γιατί έτσι σφυρηλατούσε τον συνδετικό κρίκο της ζωντανής παράδοσης με την δημιουργία πολιτισμού. Συχνά αρθρογραφούσε στον «Νουμά», με το ψευδώνυμο «Ίδας», μέσω του οποίου διακήρυττε τις δημοτικιστικές του γλωσσικές ιδέες. Κατά κύριο λόγο, το πολιτικό του μανιφέστο παρουσιάζεται μέσω των κειμένων του «Ελληνικός Πολιτισμός» και «Μονοπάτι», στα οποία αναλύει τους σκοπούς ύπαρξης του ελληνικού έθνους και της εθνικής ιδεολογίας. Ειδικότερα, κατέγραφε τις αντιλήψεις του για την υπεροχή του έθνους έναντι του κράτους, καταλήγοντας σε πρακτικές πολιτιστικές προτάσεις, για τον νέο ελληνισμό που πίστευε ότι αναδυόταν.
Έπειτα από τον θάνατο του μεγάλου Μακεδονομάχου Παύλου Μελά, δημοσιεύει το πιο γνωστό έργο του με τίτλο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα», ένα βιβλίο που πραγματικά τάραξε συθέμελα την τότε λιμνάζουσα ελληνική κοινωνία. Ακόμη, εξέχων έργο του υπήρξε το βιβλίο «Σαμοθράκη», το οποίο συνέγραψε με αφορμή τηνεπίσκεψη του στο όμορφο νησί, όπου πραγματεύεται τα χνάρια του Ελληνισμού στην Ελληνική ύπαιθρο. Εξέδωσε το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις», ενώ άλλα έργα του ήταν το«Σταμάτημα» και το «Ο ελληνισμός μου και οι Έλληνες». Μνημειώδες έργο του παραμένει το «Όσοι Ζωντανοί», μέσω του οποίου εξέφραζε το πολιτικό του όνειρο, περιγράφοντας ξεκάθαρα το όραμα του Νέου Ελληνισμού. Ήθελε ο νεοελληνικός πολιτισμός να βασιστεί στη γλώσσα, στα έθιμα και στον τρόπο ζωής του απλού ελληνικού λαού, ώστε να μεγαλουργήσει και πάλι. Ήταν ολοφάνερο, ότι η εθνικιστική πίστη και η αγάπη του προς το έθνος ξεπερνούσαν για εκείνον κάθε άλλο δυνατό προσωπικό συναίσθημα.
Η Συνεχεια στο λινκ:
http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/iwn-dragoumhs-o-pateras-tou-ellhnikou-ethnikismou
Δειγμα απο ρησεις του Ιωνα Δραγουμη...:
«Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα Έλληνος. Να σκοπός μιας ζωής!».
«Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος. Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, που μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε. Μου αρέσει να βλέπει κανείς τους δεσμούς του. Αυτό θα πει ελευθερία».
«Τι θα πει ραγιάς; Ραγιάς είναι εκείνος που είναι σκλάβος του φόβου του. Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον κυνηγάς και κρύβεται. Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει. Τον σκοτώνεις και σωπαίνει»
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/iwn-dragoumhs-o-pateras-tou-ellhnikou-ethnikismou#ixzz55PXa9BYf
Ίων Δραγούμης: Ο ρομαντικός εθνικιστής που σκότωσαν οι βενιζελικοί
Ο Ίων Δραγούμης ήταν μεταξύ άλλων και «ακτιβιστής». Συνέβαλε όσο μπορούσε στην οργάνωση των ελληνικών πληθυσμών στην Μακεδονία κατά της τρομοκρατίας των Βουλγάρων κομιτατζήδων, ενώ υπεράσπισε σε κάθε ευκαιρία τα εθνικά συμφέροντα. Από το 1908 έγινε σκληρός πολέμιος της Μεγάλης Ιδέας, ενώ συντάχθηκε και με τις απόψεις των βασιλοφρόνων, κάτι που τον χαρακτήρισε ως «αντιβενιζελικό».
Η ζωή του και η συμβολή του στον Μακεδονικό Αγώνα
Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης από το 1902 τοποθετήθηκε υποπρόξενος της Ελλάδας στο Γενικό Προξενείο Μοναστηρίου. Η παρουσία του στην γη της Μακεδονίας συνδυάστηκε με τις προσπάθειές του προκειμένου οι Έλληνες να αντιταχθούν στους σχησματικούς Βουλγάρους οι οποίοι προσπαθούσαν να εκβουλγαρίσουν την περιοχή.
Συνεργάστηκε για αυτόν τον σκοπό και με τον γαμπρό του και αγωνιστή, Παύλο Μελά, παρά το γεγονός πως δεν έμεινε μόνο στο Μοναστήρι. Υπηρέτησε τόσο στο Προξενείο Σερρών, όσο και στην Ανατολική Ρωμυλία στο Προξενείο του Πύργου (της Βουλγαρίας), στην Θράκη και στο Προξενείο Φιλιππούπολης, ως το 1907.
Την διετία 1907-1909 βρίσκεται στην ελληνική πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη. Κατά την παρουσία του ξεσπά και η επανάσταση των Νεότουρκων. Οι αρχικές διακηρύξεις του κινήματος περί «ισονομίας και ισοπολιτείας των εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» τον βρίσκουν σύμφωνο με τις απόψεις του σχετικά με τον ρόλο που θα έπρεπε να διαδραματίσει ο Ελληνισμός στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Μάλιστα όπως ο ίδιος είχε πει, το ελληνικό ζήτημα θα λυνόταν μόνο μέσω της «δημιουργίας των συνθηκών που θα επέτρεπαν την ελεύθερη οικονομική, πολιτική και πολιτισμική ανάπτυξη των Ελλήνων στην ανατολική τους κοιτίδα». Ο ίδιος θεωρούσε πως υπήρχε η δυνατότητα συνεννόησης με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ωστόσο θεωρούσε μέγιστο κίνδυνο για τα συμφέροντα των Ελλήνων, το δόγμα του πανσλαβισμού.
Μπορεί να ήταν πολέμιος της ενσωμάτωσης στην εθνικό κορμό των αλύτρωτων πατρίδων, ωστόσο υπηρέτησε στο επιτελείο του τότε Αρχιστράτηγου διαδόχου Κωνσταντίνου, ενώ τον Οκτώβριο του 1912 συμμετείχε και στις διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους για την παράδοση της Θεσσαλονίκης.
Ο Ίων Δραγούμης πήρε πολλές μεταθέσεις σε πρεσβείες όπως στην Αγία Πετρούπολη, στην Βιέννη αλλά και στο Βερολίνο, που οφείλονταν κυρίως στην αντίθεσή του στο τότε κραταιό για την ελληνική πολιτική, δόγμα της Μεγάλης Ιδέας.
Από υποστηρικτής του Ελευθερίου Βενιζέλου, στο στρατόπεδο των Αντιβενιζελικών
Κάποια στιγμή, τον Μάιο του 1915 αποφασίζει να αφήσει την διπλωματία προς χάριν της πολιτικής καθώς αποφασίζει να πολιτευθεί. Εκλέγεται ανεξάρτητος βουλευτής Φλωρίνης στις 31 Μαΐου. Αρχικά ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Ελευθερίου Βενιζέλου, ωστόσο στην πορεία αποφάσισε να «αλλάξει στρατόπεδο».
Ο λόγος για τον οποίον ήρθε σε ρήξη με τον Βενιζέλο ήταν διότι όπως έχει ειπωθεί είδε στο πρόσωπό του σημάδια αυταρχισμού, καθώς και εθνικής υποτέλειας στην πολιτική του. Ως αντιβενιζελικός πλέον ασπάζεται της απόψεις της παράταξης όχι όμως λόγω της τυφλής του πίστης στην Μοναρχία. Μάλιστα το 1916 εκδίδει και το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις» μέσω του οποίου φαίνεται ξεκάθαρα η στροφή του προς τον αντιβενιζελισμό...............
Η δολοφονική ενέδρα κοντά στο σημερινό Χίλτον
Η αρχή του τέλους για τον Ίωνα Δραγούμη, ήρθε με την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι στις 30 Ιουλίου του 1920. Η διάδοση της πληροφορίας αυτής, ήρθε στην Ελλάδα διαστρεβλωμένη, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα, πλήθος βενιζελικών να βγει στους δρόμους εξαγριωμένο.
Ο παρακρατικός αυτός όχλος κατέστρεψε πλήθος γραφείων του αντιπολιτευόμενου Τύπου. Λεηλατήθηκαν τα γραφεία των εφημερίδων, Καθημερινή, Ριζοσπάστης, θέατρα όπως το «Κοτοπούλη», αλλά και σπίτια πολιτικών της αντιπολίτευσης.
Τα επεισόδια αυτά ονομάστηκαν Ιουλιανά και σημαδεύτηκαν από την δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη στις 31 Ιουλίου. Ο Δραγούμης βρισκόταν εκείνη την ημέρα στο σπίτι της ερωμένης του, Μαρίκας Κοτοπούλη στην Κηφισιά. Ωστόσο ο ίδιος θέλησε να φύγει και να κατευθυνθεί γρήγορα προς την Αθήνα προκειμένου να κλείσει την ύλη για την Πολιτική Επιθεώρησι η οποία θα κυκλοφορούσε την επόμενη ημέρα. Προφανώς από προαίσθημα, η Μαρίκα Κοτοπούλη τον προέτρεψε να μην φύγει από το σπίτι λόγω των επεισοδίων..............
Μαρίκα Κοτοπούλη
Πηνελόπη Δέλτα
Πηγή: Ίων Δραγούμης: Ο ρομαντικός εθνικιστής που σκότωσαν οι βενιζελικοί | iefimerida.gr
Γιατί ο Ίων Δραγούμης έγινε το «ίνδαλμα» της Ελληνικής ακροδεξιάς;
Τι το ξεχωριστό είχε αυτός ο ιδιόμορφος στοχαστής, διπλωμάτης και συγγραφέας; Γιατί ξανάγινε επίκαιρος; Ποιο ήταν το ιστορικό πλαίσιο που έδρασε; Γιατί δολοφονήθηκε; Δικαίως η ακροδεξιά τον αναγόρευσε σε «ίνδαλμά» της; Μια συζήτηση με τον Γιάννη Α. Μάζη, διδάκτορα Ρωσικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και συγγραφέα του πονήματος «Ίων Δραγούμης, ο Ασυμβίβαστος» Πηγή: www.lifo.gr
Ιδιόρρυθμος διανοητής, παθιασμένος οραματιστής και εξέχον μέλος της αθηναϊκής ελίτ, ήταν γόνος μεγάλης οικογένειας που εξακολουθεί να υφίσταται. Διετέλεσε συγγραφέας, αρθρογράφος, πολιτικός και διπλωμάτης καριέρας, που ωστόσο συχνά προτιμούσε να ενεργεί αυτόνομα. Παραδοσιακός και ταυτόχρονα εκσυγχρονιστής, είχε μάλλον αριστοκρατικές πεποιθήσεις δίχως να είναι αντικοινοβουλευτικός. Ήταν επιπλέον ένθερμος δημοτικιστής, άθεος και αντικομφορμιστής, σκανδάλιζε με τα ελεύθερα ήθη του - η προσωπική του γοητεία και οι τρυκιμιώδεις έρωτές του με την Πηνελόπη Δέλτα και τη Μαρίκα Κοτοπούλη γράψανε ιστορία. «Ευρωσκεπτικιστής» (του αποδίδεται η πατρότητα του σκωπτικού όρου Φραγκολεβαντίνος), ιδεαλιστής, Ελληνολάτρης και διάπυρος κήρυκας αρχικά της Μεγάλης Ιδέας και ακολούθως μιας Ανατολικής Ομοσπονδίας, δεν χαρακτηρίζεται ωστόσο Οριενταλιστής ή «ορίτζιναλ» ρατσιστής. Εκλεπτυσμένος εστέτ και ταυτόχρονα πανούργος συνωμότης όντας για ένα διάστημα επικεφαλής τρομοκρατικών οργανώσεων, ο Ίων Δραγούμης (1878-1920), συγκαταλέγεται στις πιο αμφιλεγόμενες αλλά και παρεξηγημένες - από άγνοια ή σκοπιμότητα - μορφές της νεοελληνικής ιστορίας. Εξιδανικεύτηκε δε ακόμα περισσότερο χάρη στον τραγικό του θάνατο (ίσως μια «Νέμεση», δεδομένου ότι και ο ίδιος είχε σχεδιάσει δολοφονίες στην Πόλη και την τουρκοκρατούμενη Μακεδονία) στο αποκορύφωμα του Εθνικού Διχασμού: συνελήφθη και εκτελέστηκε από παρακρατικούς επί της σημερινής λεωφόρου Κηφισίας στο ύψος των Αμπελοκήπων, έξω από τη βίλα Θων, σε ηλικία μόλις 42 ετών..
Ήταν λίγο μετά την απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου στη Γαλλία, της οποίας θεωρήθηκε - αδίκως - οργανωτής.......
Ήταν ένας άνθρωπος των ιδεών που του άρεσε η δράση, ένας πολιτικός ο οποίος μισούσε την πολιτική, μια προσωπικότητα αναθρεμμένη σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα που ωστόσο αντιτασσόταν στη Δύση. Στους περισσότερους από εμάς αρέσει να κατατάσσουμε τους ανθρώπους σε «κουτάκια»: "κομμουνιστής", "συντηρητικός" κ.λπ. Ο Δραγούμης είναι πράγματι αμφιλεγόμενος γιατί δεν είναι εύκολο να ταξινομηθεί. Νομίζω ότι οι συνεισφορές του στην νεοελληνική κουλτούρα είναι δύο κυρίως: α) Υπερασπίστηκε σθεναρά τη δημοτική γλώσσα και β) ήταν ο πρώτος Έλληνας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, που οραματίστηκε και διατύπωσε ένα νέο πολιτικοκοινωνικό σύστημα προσαρμοσμένο στην εγχώρια πραγματικότητα. Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς, ενώ πολλοί γνωρίζουν για την πρώτη συνεισφορά του, σχεδόν αγνοούν τη δεύτερη. Πηγή: www.lifo.gr
Συνεχεια στο λινκ:
http://www.lifo.gr/articles/archaeology_articles/126290
ΤΑ "ΙΟΥΛΙΑΝΑ" ΤΟΥ 1920 ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το τέλος του Α' παγκοσμίου πολέμου βρίσκει τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τους φιλελεύθερους, αδιαμφισβήτητους κυρίαρχους στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ελλάδος. Τα βασικότερα εργαλεία για την επικράτηση αυτή μετά το 1917, ήταν η εξορία του Βασιλιά Κωνσταντίνου, η επιβολή στρατιωτικού νόμου, η εκκαθάριση των δημοσίων υπηρεσιών από τους αντιβενιζελικούς, η αναγκαστική αποστρατεία όλων των αντιφρονούντων Βασιλοφρόνων αξιωματικών, η εξορία των είκοσι σημαντικότερων πολιτικών προσωπικοτήτων των αντιβενιζελικών καθώς και η απόλυση του αντιβενιζελικού Αρχιεπισκόπου (1). Μια σειρά από τουφεκισμούς οπλιτών που αντιδρούσαν στην Βενιζελική επιστράτευση (λ.χ. στα "Λαμιακά") ολοκλήρωσαν το σκηνικό του αυταρχισμού.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε αυτή την τριετία (1917-1920) που διήρκεσε η καταστολή αυτή, βρισκόταν, ως επί το πλείστον, στο εξωτερικό ασκώντας μια επιθετική εξωτερική πολιτική με διαδοχικούς σταθμούς την σύμπραξη της Ελλάδος στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο στην νικηφόρα παράταξη της Αντάντ, την συμμετοχή στην εκστρατεία της Μεσημβρινής Ρωσίας (κατά των κομμουνιστών) προς υπεράσπιση Γαλλικών και Βρεττανικών οικονομικών συμφερόντων, την υποβολή σειράς υπομνημάτων με τις ελληνικές διεκδικήσεις στην Συνδιάσκεψη για την Ειρήνη των νικητών του Μεγάλου πολέμου, την απόβαση του ελληνικού στρατού στην Σμύρνη και τελικά τον διπλωματικό θρίαμβο της συνθήκης των Σεβρών που, θεωρητικά τουλάχιστον (ο Κεμάλ και οι Τούρκοι εθνικιστές δεν ανγνώριζαν την Συνθήκη), εξασφάλιζε την πραγμάτωση της ελληνικής Μεγάλης Ιδέας.
Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Μετά την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών, ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα επέστρεφε στις 30 Ιουλίου 1920 από την Γαλλία στην Ελλάδα με το τρένο από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών (2). Εκεί, την ώρα της επιβίβασης, δυο απότακτοι αντιβενιζελικοί αξιωματικοί - ο υπολοχαγός μηχανικού Γεώργιος Κυριάκης και ο υποπλοίαρχος Απόστολος Τσερέπης, αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Έλληνα Πρωθυπουργό, πυροβολώντας με τα περίστροφα τους από κοντινή απόσταση. Έριξαν πάνω από 10 σφαίρες συνολικά, με τον Βενιζέλο να τραυματίζεται ελαφρά στον αριστερό ώμο και χέρι. Η αποτυχία τους ήταν αποτέλεσμα της ψύχραιμης αντίδρασης του Έλληνα πρωθυπουργού που όταν ένιωσε τον κίνδυνο άρχισε να τρέχει δεξιά - αριστερά, σε συνδυασμό προς την τυχαία πτώση του πίσω από αποσκευές και την ανεξήγητη αστοχία, σχεδόν εξ' επαφής, των υποψήφιων δολοφόνων (3).
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος νοσηλεύτηκε για μια μέρα σε Γαλλικό νοσοκομείο και όταν ανάρρωσε , παρέστη ως μάρτυρας κατηγορίας στην δίκη των δύο επίδοξων δολοφόνων του. Στην κατάθεση του άφησε σαφείς υπαινιγμούς για συνωμοσία κατά της ζωής του από τον εξόριστο Βασιλιά Κωνσταντίνο. Οι δύο κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε πολυετείς ποινές, μένοντας για πολλά χρόνια στις Γαλλικές φυλακές (4).
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος νοσηλεύτηκε για μια μέρα σε Γαλλικό νοσοκομείο και όταν ανάρρωσε , παρέστη ως μάρτυρας κατηγορίας στην δίκη των δύο επίδοξων δολοφόνων του. Στην κατάθεση του άφησε σαφείς υπαινιγμούς για συνωμοσία κατά της ζωής του από τον εξόριστο Βασιλιά Κωνσταντίνο. Οι δύο κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε πολυετείς ποινές, μένοντας για πολλά χρόνια στις Γαλλικές φυλακές (4).
ΤΑ "ΙΟΥΛΙΑΝΑ" ΤΟΥ 1920
Η είδηση της απόπειρας δεν έγινε αμέσως γνωστή στην Αθήνα, παρά μόνο το μεσημέρι της 31ηςΙουλίου του 1919. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Εμμανουήλ Ρέπουλη, αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Βενιζέλου, προσπάθησε ο ίδιος να κρύψει την είδηση, αλλά ήδη ανεπίσημες φήμες στην πόλη διέδιδαν τον θάνατο του Βενιζέλου. Αμέσως μετά την κυκλοφορία της "είδησης", ένα οργισμένο πλήθος Βενιζελικών παρακρατικών ξεχύθηκε στους Αθηναϊκούς δρόμους ζητώντας εκδίκηση (5), κρατώντας ρόπαλα και λοστούς επιτέθηκαν αρχικά κατά των γραφείων όλων των Αντιβενιζελικών εφημερίδων καταστρέφοντας αυτά σχεδόν ολοσχερώς (Η Πολιτεία, Η Καθημερινή, το Σκριπ, η εσπερινή), αμέσως μετά επιτέθηκαν στις οικείες των συγγενών των επίδοξων δολοφόνων, προκάλεσαν εκτεταμένες ζημιές στο θέατρο της Κοτοπούλη (γνωστής οπαδού της Αντιπολίτευσης και του εξόριστου Βασιλιά), αρκετές ζημιές σε ζαχαροπλαστεία, καφενεία και άλλα καταστήματα γνωστών αντιβενιζελικών πολιτών, ενώ λεηλάτησαν και τις οικείες των ηγετών της "Ηνωμένης Αντιπολίτευσης", καταστρέφοντας σχεδόν ολοσχερώς την οικεία του πρώην πρωθυπουργού Στέφανου Σκουλούδη (6).
Το Βενιζελικό όργιο βίας και λεηλασίας είχε μικρή διάρκεια, αλλά ήταν πολύ αποτελεσματικό. Ξεκίνησε στις 12.00 το μεσημέρι και σταμάτησε στις 19.00, όταν ξεκίνησε η δοξολογία στην Μητρόπολη για την σωτηρία του Ελευθέριου Βενιζέλου. Όλα τα στελέχη της Αντιπολίτευσης κρύβονταν κατατρομοκρατημένα, κανείς αντιβενιζελικός δεν αντίδρασε (αυτή ήταν η κύρια αιτία που δεν υπήρξαν θύματα), ενώ τα όργανα της τάξης του κράτους παρακολουθούσαν διακριτικά την κατάλυση κάθε έννοιας έννομης τάξης. Οι υλικές ζημιές που προκλήθηκαν ήταν σοβαρές, αλλά αυτό που συγκλόνισε την ελληνική κοινή γνώμη ήταν η αναίτια και ψυχρή δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη.
Το Βενιζελικό όργιο βίας και λεηλασίας είχε μικρή διάρκεια, αλλά ήταν πολύ αποτελεσματικό. Ξεκίνησε στις 12.00 το μεσημέρι και σταμάτησε στις 19.00, όταν ξεκίνησε η δοξολογία στην Μητρόπολη για την σωτηρία του Ελευθέριου Βενιζέλου. Όλα τα στελέχη της Αντιπολίτευσης κρύβονταν κατατρομοκρατημένα, κανείς αντιβενιζελικός δεν αντίδρασε (αυτή ήταν η κύρια αιτία που δεν υπήρξαν θύματα), ενώ τα όργανα της τάξης του κράτους παρακολουθούσαν διακριτικά την κατάλυση κάθε έννοιας έννομης τάξης. Οι υλικές ζημιές που προκλήθηκαν ήταν σοβαρές, αλλά αυτό που συγκλόνισε την ελληνική κοινή γνώμη ήταν η αναίτια και ψυχρή δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη.
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ - ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σε ποιο πολυσύχναστο μέρος της Αθήνας εκτελέστηκε ο πολιτικός Ιων Δραγούμης στα χρόνια του εθνικού διχασμού. Η συγκλονιστική μαρτυρία του ρώσου συνταγματάρχη που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας..
«Οι στρατιώται αφού εσταμάτησαν, επυροβόλησαν. Ερρίφθησαν περί τους δέκα πυροβολισμούς». ήταν η κατάθεση του ρώσου αυτόπτη μάρτυρα...
«Τις ώρες 3 έως 5 το πρωί είναι η ζωή λιγότερη στον κόσμο. Είναι οι ώρες που πεθαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Εμένα μ’αρέσει να πεθάνω μεσημέρι». Η δολοφονία έγινε μεσημέρι με τέτοια ψυχραιμία, ώστε οι λίγοι αυτόπτες μάρτυρες θα είχαν την εντύπωση ότι παρακολουθούν γύρισμα κινηματογραφικής ταινίας. Η 31η Ιουλίου του 1920 ήταν μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή μέρα στην Αθήνα, με το θερμόμετρο να δείχνει το μεσημέρι 40 βαθμούς. Η δολοφονία έγινε μεταξύ 3 και 4 το απομεσήμερο, την ώρα που οι περισσότεροι Αθηναίοι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους, για να αποφύγουν τον καυτό ήλιο. Οι δρόμοι, με εξαίρεση ίσως το κέντρο της πόλης, ήταν έρημοι. Το 1920 η Αθήνα είχε πληθυσμό περίπου 425.000 κατοίκους, λίγο περισσότερο από το 1/10 του σημερινού. Η περιοχή της πόλης όπου έγινε η δολοφονία ήταν το τότε προάστιο των Αμπελοκήπων, στο ύψος της σημερινής στάσης «Ιλίσια». Και μόνο το όνομα Αμπελόκηποι δείχνει ότι το 1920 η περιοχή ήταν ακόμη σχεδόν αγροτική....
Ουδέν πρόσταγμα ηκούσθη. Ο πυροβοληθείς πολίτης κατέπεσεν άπνους, χωρίς να βγάλει κραυγήν, χωρίς να ειπεί τι. Εν αυτοκίνητον επλησίασεν. Οι στρατιώται επέβησαν αυτού και ανεχώρησαν. Αργότερον, διέβην και πάλιν αυτού του σημείου. Δεν υπήρχε όμως πλέον ίχνος του δράματος, το οποίον είχε προ ολίγου διαδραματισθή εκεί». ...
Πολίτες έξω από το σπίτι του Δραγούμη στη λεωφόρο Αμαλίας μετά την αναγγελία της δολοφονίας...
«Η σφαίρα τον βρήκε στο στήθος. Το τράνταγμα τον έκανε να στριφογυρίσει επιτόπου. Την ίδια στιγμή έπεσαν και οι οκτώ σφαίρες του αποσπάσματος. Δυο-τρεις τον βρήκαν στο στήθος και οι άλλες πίσω, την ώρα που είχε γυρίσει πια κι έπεφτε κάτω, στο καυτό χώμα του πεζοδρομίου, με την πλάτη γυρισμένη προς το απόσπασμα. “Ευρέθησαν πέντε έως εξ τραύματα εκ του όπισθεν” θα έγραφε στην έκθεσή του ένας νεαρός ανθυπίατρος, που θα εξέταζε πρώτος το πτώμα του όταν το μετέφεραν στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Όταν ο λοχίας πλησίασε το πεσμένο κορμί, ο Δραγούμης ζούσε ακόμα. Το αριστερό του πόδι μονάχα έκανε μερικές σπασμωδικές κινήσεις. Ο λοχίας πυροβόλησε ξανά, αυτή τη φορά στο κεφάλι. Το αριστερό πόδι έμεινε ακίνητο».
