Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα τωνΝεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923. Εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου 213.000-368.000 Ελλήνων. Οι επιζώντες κατέφυγαν στα βόρεια παράλια του Εύξεινου Πόντου (ΕΣΣΔ), ενώ άλλοι μετακινήθηκαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, στην Ελλάδα.

Τα γεγονότα της εξόντωσης των Ποντίων αναγνωρίζονται επισήμως ως γενοκτονία από το Ελληνικό Κράτος, την Κύπρο, τη Σουηδία, και την τοπική κυβέρνηση της Nότιας Αυστραλίας, της Νέας Νότιας Ουαλίας, σε οχτώ πολιτείες των Η.Π.Α.,την Αρμενία αλλά και από διεθνείς οργανισμούς, όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS, International Association of Genocide Scholars).

Θεωρείται ως μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες στον εικοστό αιώνα. Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο εκτοπισμός των γηγενών από τις εστίες τους στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, η εξάντληση από τις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού).

Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών καταγράφουν το έγκλημα που διαπράχθηκε εναντίον του Ελληνικού πληθυσμού του Πόντου. Η Γενοκτονία των Ποντίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με τις γενοκτονίες σε βάρος και των υπολοίπων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως η Γενοκτονία των Αρμενίων (1915), αλλά και των Ασσυρίων και των Χαλδαίων.

Η Βουλή των Ελλήνων στις 24 Φεβρουαρίου του 1994, αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ποντίων και ψήφισε ομόφωνα για την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως "Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού".

Ιστορικό

Η διαδικασία εξόντωσης των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου διακρίνεται ιστορικά σε τρεις συνεχόμενες φάσεις: η πρώτη (1914-1918), από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάληψη της Τραπεζούντας από τον ρωσικό στρατό (1916) έως και το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και η δεύτερη (1919-1923), μετά την απόβαση του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, που εντείνεται με την απόβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα στις 19 Μαϊου του 1919 και ολοκληρώνεται με την εφαρμογή του Συμφώνου για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Α' φάση

Το κύμα μαζικών διώξεων ξεκίνησε στον Πόντο με την μορφή εκτοπίσεων το 1915, παράλληλα με τη γενοκτονία των Αρμενιων . Οι εκτοπίσεις συνεχίζονταν και κατά την εποχή που τα ρωσικά στρατεύματα εισήλθαν στην Τραπεζούντα στις αρχές του 1916. Ιδιαίτερα με το πρόσχημα ότι οι Πόντιοι υποστήριζαν τις κινήσεις των Ρώσων μεγάλος αριθμός κατοίκων από τις περιοχές τηςΣινώπης και της Κερασούντας εκτοπίστηκαν στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας. Σημειώθηκαν επίσης και εξαναγκαστικοί εξισλαμισμοί γυναικείων πληθυσμών.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του επίσκοπου Τραπεζούντας, ο αριθμός των θυμάτων αυτών των πολιτικών ανήλθε, για εκείνο το διάστημα, σε 100.000 περίπου. Δεν έπαψαν και οι διαμαρτυρίες από Αυστριακούς και Αμερικανούς διπλωμάτες κατά της οθωμανικής κυβέρνησης.

Β' φάση

Ύστερα από την συνθηκολόγηση της Ρωσίας και την απόσυρση του ρωσικού στρατού από την περιοχή, εντάθηκαν οι διώξεις στην περιοχή. Με την άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ, τον Μάιο του 1919, στην περιοχή και την έξαρση του κινήματός του εντάθηκε η δράση ατάκτων ομάδων (τσετών) κατά των χριστιανικών πληθυσμών

Στις 29 Μαϊου, ο Κεμάλ ανέθεσε στον περιβόητο τσέτη, Τοπάλ Οσμάν, την επιχείρηση για τη διενέργεια μαζικών επιχειρήσεων εξόντωσης κατά του τοπικού πληθυσμού. Σε αυτό το πλαίσιο, πραγματοποιήθηκαν οι σφαγές και οι εκτοπίσεις των Ελλήνων στη Σαμψούντα και σε 394 χωριά της περιοχής, κατοικημένα από ελληνικούς πληθυσμούς. Σχετικές αναφορές έχουν καταγραφεί από το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, καθώς και από τον Αμερικανό πρέσβη Χένρυ Μοργκεντάου

Το Νοέμβριο του 1921 στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας,πνευματικοί άνθρωποι και καλλιτέχνες της εποχής, μεταξύ των οποίων οι Αγγ. Σικελιανός, Ι. Θεοτόκης, Γ. Ιακωβίδης, Νίκος Καζαντζάκης, Ι. Μαλέας, Δημ. Χατζόπουλος, Π. Νιρβάνας, Μ. Μαλακάσης κ.ά., διαμαρτυρήθηκαν για την τραγωδία των Ποντίων και εγραψαν: "Οι Τούρκοι εφόνευσαν όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της πόλεως Μερζιφούντος, αφού την ελεηλάτησαν και την επυρπόλησαν. Τους προσπαθήσαντας να διασωθούν ετυφέκισαν και εθανάτωσαν, καταλαβόντες τας διόδους. Μετετόπισαν όλον τον άρρενα πληθυσμόν των πόλεων Τριπόλεως, Κερασούντος, Ορδούς, Οινόης, Αμισού και Πάφρας και καθ' οδόν κατέσφαξαν τους πλείστους εξ αυτών..."

Θύματα

Για τον ελληνικό πληθυσμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη την περίοδο 1914-1923, ο Αριστοκλής Ι. Αιγίδης στο βιβλίο του "Η Ελλάς χωρίς τους πρόσφυγας" (Αθήνα, 1934) τονίζει ότι «1.200.000 ψυχές αποτελούν τον τραγικόν εις ανθρώπινας απώλειας απολογισμόν του αγώνος». Ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, τονίζει ότι «μιλάμε για πάνω από 800.000 Έλληνες». Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 και έπειτα. Στο προοίμιο αυτού του μνημονίου διαβάζουμε:

«Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό ... ότι πάνω από 500.000 ‘Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν...»

Καθ'όλη την διάρκεια της παραμονής του ελληνικού στρατού στην ενδοχώρα της Ανατολίας, ο Κεμάλ απασχολούσε τους Έλληνες με αντάρτικες επιθέσεις, ενώ ταυτόχρονα είχε την δυνατότητα να συνεχίζει την εξόντωση ολόκληρων χωριών στον Πόντο. Οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Χαρακτηριστικό είναι πως μέχρι την από την αρχή του πολέμου μέχρι και την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από τη Σμύρνη, περίπου 200.000 Πόντιοι είχαν χάσει την ζωή τους, ενώ σύμφωνα με άλλους ιστορικούς ο αριθμός των Ποντίων που εξοντώθηκαν μέχρι και το τέλος του 1923 μπορεί να ξεπερνά και τις 350.000 άτομα.

Διεθνής αναγνώριση

Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας". Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nullum crimen nulla poena sine lege", δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή. Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό. Το ποινικό Δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά. Από την άλλη άποψη όμως σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1994, κατόπιν εισήγησης του τότε ΠρωθυπουργούΑνδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα. Επίσης, στο 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

Στο Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα

«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»

Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων.
Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΕΠΙ ΣΤΑΛΙΝ

Κατά τη σταλινική περίοδο άρχισαν οι εκκαθαρίσεις των εθνικών μειονοτήτων με τη δικαιολογία δήθεν την ανάπτυξη απ’ αυτούς αντεπαναστατικών ομάδων. Το 1936 το κομουνιστικό κόμμα ξεκίνησε μια πολιτική εθνικής κάθαρσης στη Γεωργία σε βάρος των μικρών μειονοτήτων και ιδιαίτερα των Ελλήνων του Πόντου, οι οποίοι για να γλιτώσουν από τους Τούρκους είχαν εγκαταλείψει τις πόλεις και τα χωριά τους χωρίς να φέρουν πάνω τους στοιχεία της εθνικής τους ταυτότητας. Άρχισαν έτσι συλλήψεις και εκτελέσεις, καταστράφηκαν ελληνικά σχολεία, ενώ εφημερίδες, εκδοτικοί οίκοι και θέατρα αναγκάστηκαν να κλείσουν. Την περίοδο 1937-1938 έγιναν εθνικές εκκαθαρίσεις των Ελλήνων στην περιοχή της Μαριούπολης. Όλοι οι άνδρες από 17 χρονών και πάνω δικάστηκαν σε στημένα δικαστήρια και εξορίστηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας (Γκουλάγκ) με την κατηγορία ότι προσπάθησαν να δημιουργήσουν ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Οι εκκαθαρίσεις αυτές επεκτάθηκαν και σε άλλες περιοχές, αλλά τις σταμάτησε προσωρινά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Περισσοτερα στο παρακατω link

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=393726&cid=122

Για να γνωριζουν οι νεοτεροι αλλα΄και οι παρωπιδοφοροι.....τι σημαινε ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και υπαρκτός σοσιαλισμός (σε καποιες εκφανσεις του)

Μαρία Ρεπούση. Η άποψή της, για τη γενοκτονία των Ποντίων

Μετά τον σάλο που προκάλεσε η δημοσιοποίηση επιστολής της Μαρίας Ρεπούση, ζητώντας να αποσυρθεί διάταξη από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που αναγνωρίζει ως γενοκτονία τη γενοκτονία των Ποντίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ παραδέχτηκε το περιεχόμενό της.

Μιλώντας στο Έθνος επισήμανε πως η αρχική επιστολή αφορούσε ιδιωτική επικοινωνία που είχε με συναδέλφους της πανεπιστημιακούς, διαψεύδοντας πως την έστειλε στον Τομέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που είχε αρνηθεί και το κόμμα της Κουμουνδούρου.

Οι διατάξεις του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου χαρακτηρίζουν ως αξιόποινη πράξη την πρόκληση μίσους και βίας από τη μη αναγνώριση εγκλημάτων πολέμου, γενοκτονιών και εγκλημάτων εναντίον της ανθρωπότητας.

Η επιστολή έσκασε σαν βόμβα λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και προκάλεσε αναστάτωση στη ΔΗΜΑΡ, με ηγετικά στελέχη του κόμματος να κάνουν λόγο για "προσωπικές της απόψεις".

Στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από στελέχη του κόμματος αλλά και βουλευτές, καθώς εκτίμησαν ότι η επιστολή Ρεπούση υπονομεύει τη θέση του κόμματος για την υπερψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τη Δευτέρα η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος απέστειλε επιστολή στον υπουργό Δικαιοσύνης, στους αρχηγούς των κομμάτων και τα μέλη του ελληνικού Κοινοβουλίου όπου ζητά να συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων.

Η επιστολή της Παμποντιακής Ομοσπονδίας που υπογράφουν ο πρόεδρος Γ. Παρχαρίδης και ο γραμματέας της Ενωσης Γ. Γεωργιάδης, ζητούν να συμπληρωθούν οι διατάξεις για την αναγνώριση των γενοκτονιών, πέραν όσων αναγνωρίζονται από αμετάκλητη απόφαση ελληνικού ή διεθνούς δικαστηρίου, και με όσες έχουν αναγνωριστεί με ψήφισμα της ελληνικής Βουλής.

"Χωρίς τις προτεινόμενες τροποποιήσεις, ο προς ψήφιση νόμος δεν περιλαμβάνει βεβαίως και τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, των Αρμενίων, που είμαστε βέβαιοι ότι αυτό δεν είναι στις προθέσεις σας", καταλήγει η επιστολή της Παμποντιακής Ομοσπονδίας.

Υπενθυμίζεται πως στο παρελθόν η Μαρία Ρεπούση έχει αποχωρήσει από την αίθουσα του Κοινοβουλίου ενώ τηρούνταν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, ενώ ως συγγραφέας ιστορικών βιβλίων έχει χαρακτηρίσει "συνωστισμό" στο λιμάνι της Σμύρνης τη σφαγή των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Δειτε στο παρακατω link και το σχετικο βιντεο και το αρθρο.....

http://www.star.gr/Pages/Politiki.aspx?art=240693&artTitle=prokalei_i_repousi_amfisvitei_ti_genoktonia_ton_pontion_vouleftis_tis_nd_zita_tin_fylakisi_tis

Νίκος Φίλης :Η άποψή του, για τη γενοκτονία των Ποντίων

«Κάναμε διάκριση ανάμεσα στην εθνοκάθαρση την αιματηρή και το φαινόμενο της γενοκτονίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το αίμα, τον πόνο, όσα έχουν υποστεί οι Πόντιοι, από τη θηριωδία των Τούρκων. Αυτό είναι άλλο πράγμα και άλλο πράγμα η γενοκτονία με αυστηρή επιστημονική έννοια».

τα υπόλοιπα στο λινκ:

http://www.protothema.gr/politics/article/523619/filis-anagnorizoume-ton-pono-ton-podion-alla-den-prokeitai-gia-genoktonia/

ΦΩΤΟ: